Woensdag 13 juli 2016 Off we go …

En het is zo ver, we zijn vertrokken op reis. 

‘s Morgens heel vroeg naar de luchthaven in Zaventem. Gelukkig aangekomen op een kalm moment, geen file gehad onderweg en ook in het eerste securitycheckpoint in de tent gaat het heel vlot. Wanneer we eindelijk de terminal binnen komen staat er al een mini-ontvangstcomité op ons te wachten. Deze week bleek dat Veerle vandaag ook net op hetzelfde moment het vliegtuig moest nemen, en aangezien Veerle dolgraag nog eens in mijn Project Life weekalbum wil komen, maakten we een date voor hier op de luchthaven. Even een selfie genomen en dan was het alweer tijd om afscheid te nemen. Wij moesten nog gaan inchecken, en Veerle moest al naar haar gate. Dat mag ze nog doen, zo uitzwaaicomité spelen :D.

De check in ging vlot aangezien ik ons gisteren al online had ingecheckt thuis. Alles ging bijzonder vlot, als dat maar zo bleef. Op ons gemakje gaan ontbijten in de terminal, ons mamsie wou liever niet te lang in de vertrekhal blijven rondhangen. Onze eerste keer hier sinds de gebeurtenissen in maart en het gaf ons toch wel een speciaal gevoel. Onze vlucht met United naar Chicago vertrok mooi op tijd en ook al was er een ruim entertainment aanbod op de persoonlijke schermpjes, ik sliep toch de meeste tijd van de vlucht, wat nog niet veel gebeurde. Misschien net iets te veel vermoeidheid samengesprokkeld de laatste periode. Nog een unicum, ik at bijna heel mijn maaltijd op. Meestal keert mijn maag al om wanneer ik de maaltijd nog maar ruik, maar de kip in een currytje was best te pruimen. 

Vooraf hadden we gelezen dat de emigratie in Chicago een ramp kon zijn, maar ze hebben nu nieuwe elektronische kiosken geplaatst voor iedereen die een US citizen is, een greencard heeft of een returning ESTA, en aangezien wij dat laatste hebben mochten we ook die kant kiezen. Het ging heel vlug. Je paspoort scannen, vingerafdrukken geven, een fotootje nemen (machines zijn wel gemaakt op liliputtertjes, als je wat groter bent moet je even wat rek en strekoefeningen doen om in het kotteke te passen) en even wat vraagjes beantwoorden. Daarna krijg je een printje en loop je door naar iemand van de border patrol die alles nog eens bekijkt en dan mag je gewoon doorlopen. In minder dan een half uur na landen stonden we al aan de bagageband. Valiezen oppikken, doorlopen en weer afgeven end an even wat trein-tram-bussen naar de juiste terminal en in no time waren we klaar voor onze volgende vlucht. 

En hoe kun je nu beter je aankomst in de VS vieren dan door een real American maaltijd te eten, nl. McDonalds. Op onze binnenlandse vlucht is geen maaltijd voorzien dus even wat bijtanken kan geen kwaad.

Onze vlucht naar Seattle vertrok mooi op tijd, tot we op de runway stonden. Toen bleek onze take-off-corridor gesloten wegens slecht weer en moesten we wachten tot deze weer vrijgegeven werd. Er stonden nog een 20-tal vliegtuigen voor ons dus we waren al gauw een uurtje kwijt. Op het vliegtuig raakten we in gesprek met een dame uit Canada. Bleek dat haar overgrootvader in het Newfoundland regiment gevochten had in de eerste wereldoorlog. We kwamen er heel toevallig op, met een gesprek over het Canadees-Frans, en ik liet vallen dat we dat nog gehoord hadden aan het Newfoundland Memorial in de Somme, en toen begon ze te vertellen over haar overgrootvader. Zo zie je maar dat de wereld heel klein is.

Na een vlucht met af en toe wat turbulentie, landden we een uurtje later dan voorzien in Seattle (wat wij altijd al lachend Poperinge station noemen). We pikten onze huurwagen op en reden naar het hotel. Na 27 uur reizen waren we blij in een bedje te kruipen.