Donderdag 14 juli 2016 On the road again....

Na een verkwikkende nachtrust was de eerste echte dag in de VS aangebroken. We namen een douche en pakten de auto in. Aangezien het hotel geen ontbijt aanbood en we gisteren na die lange reis geen zin meer hadden om nog naar de supermarkt te rijden achter ontbijtspullen, besloten we maar om eens lekker fout naar Denny’s te gaan ontbijten. Pannenkoeken met witte chocoladestukjes, verse aardbeiden en verse room, gebakken eitjes en een groot glas fruitsap, zo konden we er weer tegenaan voor de dag. 

We stelden de GPS in richting de Walmart voor onze eerste aankopen. Onze auto begon al aardig te vullen. Oja, we rijden met een pracht van een Nissan Rogue, onze Kurt (nummerplaat KUR).  Frigobox (ja hoor, wij zijn drie weken lang frigoboxtoeristen) drank, eten, knabbelingsjes voor onderweg, … Na een paar keer beginnen we al aardig getraind te worden in wat we die eerste shopbeurt allemaal moeten aanschaffen. Niet ver van de Walmart lag er een Michaels en tjah, ik zou toch niet willen zeker dat de Mamsie begint te denken dat ik niet meer ga scrapshoppen, dus de eerste shopsessie in de Michaels is ook een feit. In de Walmart had ik trouwens al wat spulletjes gescoord. Een scrapalbum voor minder dan een derde van de prijs bij ons, dat kan je niet laten liggen.

Na onze shopsessie stelden we de GPS in richting Olympic NP.  We namen de weg langs het Hood Canal en stonden plots in de file. Een lange, lange, laaaaaaaaaaange file. Reden van die lange file, de floating bridge over de Hood Canal die ze besloten te testen. Daar stonden we mooi te schilderen midden op de brug. Blijkbaar hadden ze problemen om de brug deftig terug te plaatsen en besloten ze dan maar dat een paar keer te testen op het drukste moment van de dag. Nu, een voordeel, ik kon mooi foto’s nemen van op de brug. 

We reden verder naar Port Angeles waar we eerst het visitor center van Olympic NP bezochten. Ik haalde mijn stempeltjes voor in mijn paspoortboekje en scrapbook. Ik kocht er ook direct de stickers voor in de scrapbook. Vanop de parking van het visitor center telefoneerden we naar de eigenares van onze cabin voor de nacht, om te verwittigen dat we er aan kwamen. 

Onderweg hielden we nog even halt bij Lake Crescent. 

Aangekomen in Forks stopten we nog even bij de supermarket voor nog wat laatste verse etenswaren en reden dan verder naar onze Twilight cabin. Hoewel de Twilight-gekte al wat geluwd is, merk je dat het dorpje Forks nog steeds probeert een graantje mee te pikken van het succes, al is het al heel wat minder dan de vorige keer dat we hier waren (4 jaar geleden). Onze cabin is op zijn zachtst gezegd ‘speciaal’. Het ligt tussen de bomen en is een beetje aan de kleine kant. Het staat bomvol spulletjes en de eigenaresse is zichtbaar verzot op moose. Bij aankomst werden we overvallen door de eigenaresse, enerzijds door haar persoonlijkheid, maar ook doordat ze het nieuws opstaan had over de aanslag in Nice. Wij wisten nog van niks en het was allemaal wat veel om te verwerken, de lichte ADHD van de eigenaresse en de chaotische beelden van FoxNews. Toen we de cabin voor onszelf hadden, zetten de we tv af en genoten van de stilte die er was in en rond de cabin. We gingen op ontdekkingstocht en ik maakte een American style pansit voor avondmaal. Al bij al een vermoeiende dag geweest, dus we besloten vroeg naar bed te gaan met een boek.