Vandaag werden we wakker onder een grijze
lucht. Rainiertje ging zichzelf niet tonen vandaag. We maakten ontbijt en
pakten alles weer in onze auto. We stelden de GPS in en onder gerommel en
geflits vertrokken we. Ik zag nog net een elk de weg oversteken dus opletten
geblazen onderweg.
We reden het eerste deel van de weg door de bergen en in
hevige regen. Na ons wedervaren van vorig jaar vind ik het nog steeds niet
aangenaam om in felle regen te rijden, maar gelukkig was de weg hier wel in
goede staat en liep er geen water over de weg. Ook vandaag mochten we weer een
paar road works verdragen. Wat is dat toch dit jaar, precies of ze hebben de
roadbook genomen en al hun bordjes op onze weg gezet.
Geleidelijk aan verlieten we de bergen en
ook het slechte weer. We reden door een gebied waar er veel fruit geteeld werd.
Het water kwam ons in de mond door de vele borden en we besloten te stoppen bij
een van de vele fruitwinkels langs de weg. Op het bord boven de deur stond
Fruits and antiques, wat een combinatie toch. En inderdaad, in de winkel hadden
ze vers fruit maar ook heel veel ‘antiques’ (ze konden bij on seen aardige
rommelmarkt vullen met wat er daar allemaal hing en stond.) Hoe meer je
rondkeek, hoe meer je zag. We kochten wat verse kersen en verse blueberries en
trokken verder.
Na de fruitstreek kwam de landbouwstreek. De GPS zond ons de
interstate op (inclusief roadworks) en vertelde doodleuk de weg 169 mijl te
volgen. Cruise control op en rijden maar.
We stopten onderweg even voor een tankbeurt en ook de tank van de
chauffeur werd even bijgevuld met wat fast food. Het was lekker rustig in de
Carls jr tot er opeens drie schoolbussen voor de deur stopten. De manager werd
bijna gek. Zagen ze daar even hun gemiddelde weekinkomen binnenwandelen. Wij
besloten wijselijk het hazepad te kiezen.
We reden verder naar Spokane, onze
rustplaats van deze avond. Onderweg zagen we plots een bordje voor het
Washington State Veterans Cemetery staan. Aangezien we toch nog zeeën van tijd
hadden besloten we af te rijden en even op bezoek te gaan bij de veteranen. Het
ging om een redelijk nieuw aangelegde begraafplaats, sinds 2010, maar toch
waren er reeds meer dan 2000 veteranen of familieleden begraven. De
begraafplaats kwam ons bijna bekend voor, het had de grootsheid zoals we die
kennen van de Amerikaanse begraafplaatsen bij ons. Twee grote adelaars aan de
ingang, grote grasvlaktes, iedereen dezelfde steen met hier en daar toch
opmerkelijke epitaven. Geen WW1-veteranen maar toch opmerkelijk veel WW2
veteranen.
Na deze korte stop reden we verder naar het
hotel. Het hotel ligt aan de rand van Spokane, naast een mastodont van een
ziekenhuis. We gingen nog even op zoek naar een adaptor voor de laptop in de
Walmart (en oh boy, we zagen weer aardig wat sollicitanten voor ‘People of
Walmart’) en deden ook vlug een wasje in het hotel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten