dag 20: universal studios

Vandaag op het programma: Universal Studio's. De tickets voor de studios hadden we reeds in België besteld, ze vormden een pakket met de tickets van Sea World. De studios zelf lagen niet zo ver van ons hotel, en ons hotel verzorgde een shuttlebus die elk uur heen en weer reed tussen de studios en het hotel. Opnieuw hetzelfde gevoel toen we aankwamen bij het park, wat een volk! Natuurlijk, op een zondag naar een pretpark in Amerika, dat is net zoals bij ons niet zo'n bijster goed idee, maar ach.

We begonnen de dag met een studio tour, een rondrit door de sets van verschillende films en series. Toen wij begonnen aan te schuiven, stond er als wachttijd 40 minuten, maar we hebben niet zo lang aangeschoven. Het ging ook heel vlot, want er rijden constant treintjes. Je staat eigenlijk nooit echt stil, het is eerder een constant traag doorlopen. Onderweg tijdens het aanschuiven staan er ook veel borden over alle films van universal, dus dat verdrijft ook een beetje de wachttijd. Later de dag was de aanschuiftijd al opgelopen tot anderhalf uur. Zotte mensen, die amerikanen!

We passeerden langs allerlei filmsets en ook sets van serie's. Zoals Wisteria Lane, voor de fans van Desperate Housewifes. Ik had ons mamsie dat verteld, en die keek al heel de reis uit naar dit moment. Waren ze wel niet aan het opnemen op het moment zelf zeker, waardoor een heleboel vrachtwagens het zicht belemmerden. Beteuterd gezichtje bij mamsie.

De rest van het park was eigenlijk niet zo gigantisch. Ze hebben een paar attracties, maar dat zijn meer rollercoasters of attracties waar je zompenat van wordt, wat dus allebei niet aan ons besteed is. We gingen wel nog naar de 4D-show van Shrek, wat wel hilarisch -en ook een beetje natjes- was.

De restaurants in het park zijn aangepast aan de films, wij gingen eten in het Fred Flinstone-restaurant, en ons mamsie zal het geweten hebben. In plaats van de kippebil bestelde ze per ongeluk de kalkoenbil, maar hij was wel lekker, hé mamsie.

En wie kent er deze boekenwinkel? Wie kan zeggen uit welke film? Kleine tip: hij bevond zich in de London street.

We gingen ook nog naar twee shows kijken: de animal actor-show, die een beetje teleurstelde (Sea World was zoveel beter) en de Waterworld- show, die heel traag op gang kwam maar naar het einde toe spetterde! Dat was een op-en-top Amerikaanse show: water, vuur, helden, geweld, spektakel, een vlieger die uit de lucht komt vallen,...

Na nog een fotootje met Shrek en een ET voor mezelf gingen we richting ons hotel. Nog een dagje LA en we're going home.

dag 19: laatste etappe: palm springs - los angeles

Vandaag onze laatste rijdag van de reis. We gaan vandaag naar onze laatste stad op de weg: de filmstad Los Angeles. Eerlijk toegegeven, we gaan beiden met gemengde gevoelens op weg. Alle grote steden op onze route (San Francisco - Las Vegas - San Diego) zijn supergoed meegevallen, hopelijk is dit ook zo met de laatste in de rij.

Het is een drukke rit, waar we de voorbije weken vaak hele stukken konden rijden zonder auto's op de weg te kruisen, rijden we nu constant tussen het verkeer, hoe dichter LA nadert, hoe drukker het verkeer. We vinden redelijk vlot ons hotel, dat in North Hollywod ligt, ver van het centrum weg. Na alles voor de laatste keer uitgeladen te hebben en een beetje bekomen te zijn van de rit, gaan we op weg naar Santa Monica. Aangezien we redelijk vroeg hier aangekomen zijn, besluiten we dit stukje LA al te doen vandaag, zo zijn we de laatste dag op ons gemak. Ons mamsie had al lang gezegd dat ze zeker naar Santa Monica wou gaan, ik geloof dat dit zo ongeveer het enige was wat haar in LA aansprak. Na een beetje sukkelen om een parkeerplaats te vinden (wie gaat er nu ook op een zaterdagnamiddag naar het uitgaansplekje van de LA'ers?) besluiten we Teresa maar neer te planten op de betaalparking onder de pier. Het kost aardig wat groene biljetten, maar ach, we zijn direct bij de Pier, dus dat is wel handig.


Wauw, wat een pier was dat! Er staat gewoon een ganse kermis op. Verder ook heel veel toeristische lokkertjes, straatmuzikanten die meestal een best aardige stem hebben, straatartiesten, sommige beschikken over bijzonder lenige ledematen, en bedelaars. Die laatsten hebben jammergenoeg vaak het gezelschap van een hondje, wat niet zo leuk is voor ons.

En wij die dachten route 66 achter ons gelaten te hebben. Plots herinnert mamsie zich dat ze ergens gelezen heeft dat dit inderdaad het eindpunt is van de route. hoe symbolisch, het einde van de route is ook direct het eindpunt van onze reis.

We lopen ook nog even naar de 3th street, een wandelpromenade met heel veel winkelketens. Blijkbaar is de reeks Mad Men hier in Amerika een grote hit, want echt overal op onze reis zagen we al reclame. De nieuwe reeks gaat hier morgen van start, en zelfs de winkelketens springen mee op de kar met grote reclames.

We maakten toch enkele uurtjes zoek hier in Santa Monica, wat betekende in het donker terug naar ons hotel. En in het donker wil hier zeggen echt in het donker. Geen straatverlichting, zelfs niet op kruispunten. Gezéllig!

dag 18: Joshua Tree National Park

Na ons cultuur- en natuurarm dagje van gisteren,is het vandaag weer tijd voor een natuurdag. We moeten onze Amerika the beautiful-pas toch optimaal spenderen hé. Dus vandaag op het programma: Joshua Tree.

Deze ochtend eerst uitgebreid gaan ontbijten in het hotel, buiten, aan het zwembad. Het ontbijt is hier inbegrepen, en het is serieus de moeite. Verse toast, hardgekookte eitjes, koffie, fruitsap, melk, ontbijtgranen en versgebakken wafels. We hebben er ons eens goed voor gezet, want een lekker uitgebalanceerd ontbijtje, dat was toch al weer een tijdje geleden. We snakken allebei wel naar een gewone boterham en een gewone Belgische warme maaltijd, patatje, groenten, vleesje.

Na het ontbijt vertrokken we dus richting het park. We reden naar de noordelijke ingang, bij Joshua Tree zelf. Natuurlijk stopten we eerst in het visitor center. Ik moest mijn stempeltje nog gaan halen en natuurlijk ook een kaart van het park. Die centers zijn echt wel interessant, je leert er veel bij en alles is netjes en uptodate. De rangers zijn vriendelijk en niet belerend, wat bij ons vaak wel eens durft te gebeuren. En dan was het tijd voor het park:

Het was wederom iets wat we nog niet gezien hadden op deze reis. Het is zo fascinerend dat alle parken zo anders zijn. Dat maakt het natuurlijk wel extra interessant. Het oostelijk deel van het park was niet zo prachtig, daar had je niet zoveel begroeiïng. Ons diertje van de dag: de kangoeroemuis. Er een paar keer voor moeten remmen op de weg!

Mamsie heeft er een nieuwe hobby bij: foto's maken van zichzelf. Met het kleine kodakje gaat dat redelijk vlotjes, maar de grote nikon, dat is toch nog niet zo evident!

Vandaag toch een dagje zoet gemaakt in het park. Aangezien het zo heet was, hebben we maar een klein stukje van de Hidden Valley-loop gelopen. Mamsie heeft ook nog de cactus-loop gedaan, maar ik had het toch een beetje te warm vandaag en heb de loop gelaten voor wat hij was. Joshua Tree NP stond als een misschientje op onze planning, maar we zijn beiden content dat we hem alsnog gedaan hebben. Het was de moeite waard!

Morgen op naar Los Angeles, laatste stop. We houden allebei een beetje ons hart vast voor die stad. Hopelijk valt het evengoed mee als de rest van de reis.

dag 17: Palm Springs: shoppen!

Weer een dagje te achter met het verslag. Misschien eerst en vooral een kleine waarschuwing. De lezers die vinden dat je niet helemaal naar Amerika gaat om te gaan shoppen, die lezen best deze post niet. Want vandaag gaat het over shoppen!

We vertrokken vandaag vanuit San Diego, na een eerste stopje bij de Starbucks, naar Palm Springs. Helemaal niet zo ver rijden, dus we deden het lekker op ons gemakje. De GPS koos een andere weg dan dat ik eerst had voorzien, maar het bleek een route te zijn die ons Theresa geweldig lag, weinig klimmen. We waren redelijk vroeg in Palm Springs. Aangezien het kleedje van ons moeder onderweg het liet afweten, reden we voorbij Cabazon (zie verder) naar ons hotel. Palm Springs staat voor veel dingen bekend, maar ook voor zijn windmolens. Met zijn honderden staan ze hier in de vlakte, rij na rij, allemaal op een verschillend tempo aan het draaien. Je mag er niet te lang naar kijken of je zou er duizelig van worden.


Gelukkig was onze kamer al klaar en konden we de auto al uitladen en een beetje afkoelen in de kamer, want dat was nodig. Palm Springs is geloof ik bijna de heetste plaats van onze hele reis. Na het frisse San Diego is het weer even wennen aan die hitte.

Toen we allebei afgekoeld waren, alles een beetje op zijn plaats lag en ons moeder deftig aangekleed was ;-), vertrokken we naar Cabazon. Cabazon is een klein dorpje een beetje van Palm Springs weg, maar is eigenlijk daarvoor niet gekend. Cabazon is een beetje het Maasmechelen Village van Californië. De grootste oulet-winkel van de streek. We hadden er al veel over gehoord, dus gingen we er ook eens heen. Man, wat een winkels. Guess, Gucci, Armani, Jimmy Choo, ... Wel eens leuk om binnen te lopen, maar niet voor onze beurs. Schoenen die in de sale nog 400 dollar en meer kosten....

Maar ja, zoals je ziet, we zijn toch niet met lege handen teruggekeerd. Enkele kleedjes en twee paar schoenen, dat wordt nog puzzelen met de valiezen op het einde van de reis.

Geen nood, morgen is er weer plaats voor natuur!

dag 16: San Diego Zoo

Vandaag (of gisteren eigenlijk, want ik loop een dagje achter op schema) staat San Diego Zoo op het programma. de tweede grote reden waarom San Diego op onze reisplanning staat. Waarschijnlijk de bekendste zoo van de wereld. Aangezien de zoo toch wat verder van ons hotel ligt dan Sea World, trokken we er met Teresa heen. Aangekomen op de grote parking, lieten we Teresa achter bij de Giraffe 33 en gingen we naar de ingang. We hadden in een coupon-boekje van San Diego een coupon gevonden die ons elk 5 dollar korting gaf, handig meegenomen dus.


Nu kan je mss in jezelf denken, moet je daarvoor helemaal naar de andere kant van de wereld om naar een zoo te gaan kijken, dat kan je hier ook? Inderdaad, maar een zoo hier is merkelijk een stuk groter dan bij ons en is ook een stuk bezoekersvriendelijker (als dat al een woord is). Je hebt brede wandelpaden, grote informatieborden, een bus die rondrijdt waar je gratis gebruik van mag maken, een telefriekje zodat je in vijf minuten van de ene kant naar de andere kant van het park kunt, iets waar je anders meer dan een uur over doet. Grote gratis kaarten van de zoo, betaalbare eet- en drankstandjes, ...

Maar naar een zoo kom je natuurlijk voor de dieren. Ze hebben er hier heel wat zitten, en ook enkele die je bij ons niet zomaar in een zoo vindt. Hier bouwen ze grote kweekprogramma's op die heel succesvol zijn. Wat ook een van hun projecten is, zie je hieronder. Er worden duo's gevormd van wilde dieren en huisdieren van bij ons. Die combi's zijn meestal hond-wolf of luipaard-hond. Het is maar een raar zicht: een luipaard en een retriever die gezellig samen in dezelfde afspanning vertoeven, zonder tekenen van angst. De dieren worden van bij de geboorte bij elkaar gezet om zo aan elkaar gewend te raken. In veel gevallen bouwen de dieren een echte band op. Martha en Baziel, een voorbeeld voor jullie!

En dan nog enkele foto's van de meest imposante dieren van de dierentuin: de ijsberen, de panda's, de oerang oetangs, de gorilla's en de tijger. De telelens van de nikon deed overuren vandaag. We zagen natuurlijk niet enkel die dieren, maar ook koddige stokstaartjes, gazelles, giraffen, neushoorn, nijlpaarden, olifanten, capibera's, .... Veel te veel om op te noemen. Zelfs na een hele dag vertoefd te hebben in het park hadden we nog niet alle dieren bezocht.

dag 15: Sea World San Diego

Vandaag stond Sea World op het programma. Een van de twee redenen waarom San Diego in ons programma zit. Aangezien San Diego op nog geen mijl van ons hotel ligt, zijn we te voet naar ginder getrokken, zo spaar je ook al weer de parkeerkosten uit. Het was wel een ferm stukje stappen, over een hele lange brug.
Toen we er aankwamen, was het redelijk druk en waren er lange rijen aan de ingang. Wij waren al een beetje bang dat dit een voorbode zou zijn voor de rest van de dag. Toen we eindelijk binnen waren, waren we net op tijd voor de Shamu-show, oftewel de show met de orka's. Wat een gigantisch stadium hebben ze hier gebouwd! Daar is het grootste dolfinarium bij ons nog niks vergeleken bij.
De Shamu-show begon met een ode aan 'our heroes', wat lekker patriotisme op zijn tijd...



De show zelf was magnifiek. Veel spectakel, muziek, film, choreografiekes, ... Op en top the american way. Zelfs het natspetteren van het publiek was een show op zich. En wat waren die mensen nat zeg. Uitwringen kon je hen. Wij zaten op de achterste rij, strategisch gekozen, zo kan je rechtstaan om foto's te nemen, en met de grote lens op de nikon, lukken die foto's wonderwel.

We liepen vandaag van show naar show, die allemaal even amerikaans maar niet allemaal even super waren. De dolfijnenshow had bvb maar heel weinig dolfijn te bieden, des te meer duikers.

Maar we deden vandaag niet enkel shows, we zagen ook veel aquaria. Vooral het aquarium met de Beluga's was prachtig. Wat een logge lompe walvissen, maar hoe vertederend om te zien.

Ook de haaien, de vissen, de pinguins, de otters,... ze kwamen allemaal aan de beurt. Het was een lange en vermoeiende dag, maar het was een mooie dag. Die 's avonds nog werd afgesloten door een groot vuurwerk, dat we vanaf de parking van ons hotel prachtig konden bewonderen. Hmmm, veel het woord prachtig in de mond genomen, geloof ik, maar tja....

Deze avond ook nog gaan eten in de Red Lobster, net over de straat. Beetje ironisch, niet, hele dag visjes kijken en dan 's avonds gaan eten in een visrestaurant. Maar het was zeker de moeite, heel lekker gegeten en eigenlijk nog niet zo duur.

Morgen op het programma:

dag 14: nog langer....

Van Phoenix naar San Diego in tien puntjes:

* Het was pokkeheet in Phoenix, en 'frisjes' in San Diego, brrrr, wat een temperatuursverschil tussen de twee. Het eerste moment in San Diego met de autodeur open, was een aangenaam moment, het tweede moment was frisjes, het derde moment ronduit koud. Tis wennen, zo'n friste.

* Er stonden heeeeeeeeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel cactussen langs de weg, nietwaar mamsie?

* Er stonden tussen al die cactussen ook verdikke veel 'border controls'. Wat wil je, als je langs de Mexicaanse grens rijdt? Wij mochten telkens doorrijden, dus zagen er twee engeltjes uit.

* Teresa heeft da heel goed gedaan, hebben zelfs hele stukken met de airco op kunnen rijden, driewerf hoera voor ons Teresa, en een bravootje voor Jolly.

* Passeren langs een hobbywinkel, en niet stoppen, da's nogal kunnen hé. Ik dacht dat die winkel kilometers (allé, mijlen) uit onze route lag, en wat stond er daar plots te blinken naast de snelweg, jaja....

* Vandaag zeven uur gereden, minstens. Balans: anderhalve naftebak erdoor, twee pijnlijke knietjes en een beetje de rijrichtingen veranderd, maar voor de rest, alles dik in orde!

* De benzine is verdorie veel duurder in California dan in Arizona, het scheelt toch een serieus stuk. Maar ja, Teresa had geen dorst net voor de grens met California, dus was het ook de moeite niet om haar daar nog te vullen.

* Vanavond gaan eten in de Olive Garden. Je ziet hé, Patricia, we luisteren flink naar jullie. En raad eens wat er zich recht tegenover ons hotel bevindt? De Red Lobster zowaar....

* En voor de scrapsters, als ik naar rechts kijk uit het hotel, kijk ik recht op een hobbywinkel. Ik weet onze hotels wel te kiezen hé. Pssst, vandaag in de Wal*mart, scrapgerief! En twee mannen die het kochten! maar je kan wel al raden welke mannen zeker (a)

* Zo'n lange dag is heel vermoeiend, dus ik ga vlug ons bedje in. Morgen mag Teresa de hele dag rusten, is dat niet leuk voor haar! Wij gaan naar Sea World, en wij gaan te voet! Dat kennen ze hier nog niet!

dag 13: van Page naar Phoenix - een lange dag

Vandaag een hele lange rijdag voor de boeg. We gaan van Page helemaal naar Phoenix. Daar blijven we slechts een nachtje om dan morgen naar San Diego door te reizen. Ongelooflijk dat we al zover zitten in onze reis.

We zijn vandaag de dag des Heres en dat zullen we geweten hebben. We zijn de dag dan ook heel celebraal begonnen met de God-hitlijst. Toen de wekkerradio deze morgen aansloeg, was het de hitlijst met meestverkochte christelijke liederen in de States. Titels als 'Faith can do that', 'if you just believe', en 'you're never alone' volgden elkaar op. Zo trokken we op weg. Heb ik nu wel niet de nummer een gemist zeker, ik moest tanken, verdorie toch. Oeps!

Eerste stop op onze rit van de Trading Post in Cameron. Ik begon een beetje moe te worden. Ons Teresa (de car) heeft beetje problemen met klimmen en met de hitte, dus de airco staat meer uit dan aan en rijden in een warme auto met een warm windje door het open raam is heel vermoeiend. Dus even gestopt om de beentjes te strekken. We dachten van eventjes het winkelTJE binnen te gaan, maar wat een winkel was dat zeg. Wel heel mooie dingen, dingen die we nog niet gezien hadden in de typische toeristenwinkels. De prijzen waren er dan ook vaak naar. Voor iemand die gek is op indianen en hun cultuur is dit een waar shopmekka. Ik had het meer begrepen op de wasknijper-pistooltjes ;-). Die zeggen dus echt pang hé!



Tweede stop vandaag was het Wupatki National Monument. We moeten onze America-pass toch laten opbrengen hé. Het was een hele mooie loop om te rijden, maar aangezien we nog een lange rit voor de boeg hadden, konden we weinig tijd besteden hier.

We reden verder naar Flagstaff en daar namen we niet de Freeway, maar de gewone weg via Sedona. Na een pittige afdaling (dacht dat er geen einde aan ging komen) reden we door Oak Creek Canyon, een wondermooi stukje natuur. Yeehaw van het AA-forum had me dit stukje weg aangeraden, en het moet gezegd, het is de moeite. In Sedona zijn we gestopt en hebben eventjes rondgeslenterd en zijn iets gaan eten. Toch gauw een uurtje kwijtgemaakt in dit plaatsje dat zo prachtig ligt tussen de rotsen.

Daarna verder naar ons hotel. Om acht uur eindelijk aangekomen. Gelukkig zagen we dat er een wasfaciliteit was in ons hotel, zodat we eindelijk konden wassen. NNog de blog bijgewerkt, footo's op facebook zetten en dan zal het bedtijd zijn voor bibi. Ik ben versleten van deze rijdag, en morgen staat er nog zo eentje op het programma. Hopelijk doet ons Teresa het morgen ook zo goed, dan mogen zij én ik allebei drie daagjes rusten in San Diego. Dit was het -live vanuit Arizona- volgende verslag zitten we terug in California, hopen we!

dag 12: Page

Vandaag zijn we een dagje in Page gebleven. Op het programma stonden zowel Upper als Lower Antelope Canyon. Voor de Upper antelope canyon hadden we een tour geboekt bij Ekis in Page zelf. We werden om elf uur verwacht en om twintig na elf vertrokken we naar de Canyon. Het was een 'gezellig' tochtje met de jeep, dwars door rul zand. Nu weten we eindelijk hoe de Navajo's aan hun gezangen komen. Trouwens een nieuwe moeder-dochter verbondenheid in ons leven, we hebben samen dezelfde veiligheidsgordel gedeeld, hoe dicht kan je bij elkaar zijn. De kloof zelf was op dit uur op z'n mooist. er waren vooraf veel mensen die ons gewaarschuwd hadden dat het heel druk ging zijn aan de kloof op dat uur, maar dat viel goed mee. Er was inderdaad veel volk, maar -bijna- iedereen zorgde ervoor dat de anderen ook een mooie foto konden maken. Mike -onze gids- toonde vaak hoe je juist die foto kon trekken, en gebruikte vaak mijn toestel om het te tonen aan de anderen. Lekker gemakkelijk zo. Omdat het wat bewolkt was vandaag, kon je de sunbeams niet zó goed zijn, dus als de zon er dan even doorkwam, was het klikken geblazen. In onze 'vrije tijd' hebben we een paar keer gebruik gemaakt van de fototour, die drie keer langer duurde en drie keer meer kostte. Zij waren op hetzelfde moment in de canyon, dus even goed de oortjes open en klikken maar. Mijn nikonneke heeft overuren gemaakt vandaag. Een paar impressies:

De kloof is ook gemaakt op mamsie-hoogte:

In de namiddag stond een bezoek aan de Lower antelope canyon op het programma, maar terwijl we aan het eten waren, kwamen er steeds meer wolken en begon het sterk te waaien en te druppelen. Daar de canyons weleens gevaarlijk durven zijn na regenval, beslisten we maar om de lower te laten vallen en eerst inkopen te doen. Maar alleereerst een beetje cultureel doen, ahja! Dertien kerken, waarvan elf naast elkaar, wat wil een mens meer. Je kan het zo gek niet bedenken, of ze hebben hier wel een kerkje staan. Iets wat ons trouwens heel de reis al opgevallen is, dat je hier echt wel heeeeeeeeeeeeeeeeeeeel veel kerken ziet staan. En ook langs de weg grote billboards met slogans van Jezus en God.

Na de inkopen en de portie cultuur, trokken we richting hotel. Daarvoor moesten we over de Glen Canyon dam, dus ook maar even gestopt in het visitor center. Hey, ze hebben hier stempels in alle visitor centers, ik ben een collectie begonnen. Jammer dat we dat niet ontdekt hebben in Yosemite, daar hadden ze er vast ook, maar we zijn slechts een keer kort binnen geweest, dus ja....

De vistitor centers hier zijn echt de moeite waard. Ze zijn educatief zonder belerend te zijn, en interactief en attractief (ziezo, portie intellectueel gezemel voor vandaag ) voor klein en groot. Je leert echt veel bij op korte tijd.

Na dit bezoekje verder naar ons hotel. Daar genoten van het zwembad, dat bevolkt leek te zijn met Belgen. Belgische invasie in Page?

dag 11: van Grand Canyon naar Page

Vandaag reden we van de Grand Canyon naar Page. Geen lange rit maar wel een rit met veel mooie uitzichtspunten.

We vertrokken via de Desert View, de weg die helemaal langs de East Rim van de Canyon gaat. Daar hebben we bij enkele zichtpunten gestopt. Onze laatste stop in het Ntaionaal Park van Grand Canyon was bij Desert View Point, het laatste zichtpunt voor je het park verlaat. Daar zijn we naar het zichtpunt gelopen, terwijl we ondertussen de hemel in de gaten hielden. Er kwam zware bewolking opzetten en in de verte rommelde het zelfs een beetje.

De verkoopster in de Gift Shop voorspelde dat het dra ging regenen, en ook de uitkijktoren werd gesloten voor het publiek, doordat er een te grote kans was op lightening. Wij zijn dan ook maar snel terug naar de auto gegaan en hebben het park verlaten.

Op de weg naar Page zagen we inderdaad spetters op de voorruit, maar echt doorregenen heeft het bij ons niet gedaan. Ik denk dat wij zijdelings naast het onweer gereden zijn, want we zagen wel de bliksem naast ons. Hopelijk hebben Jan en Rik geen vlaag over zich gekregen, zij gingen vandaag in de canyon hiken.

Net voor we bij Page aankwamen, zijn we gestopt bij Horseshoe Bend, een bizar natuurverschijnsel van de Colorado. Het was een fikse wandeling, op en neer door rul -en vooral HEET- zand, maar het uitzicht was de moeite waard.

reacties

hey mensen,

Ik heb al een paar keer de vraag gekregen waarom de reacties niet op de blog komen. ze komen er wel op hoor, maar ik moet ze eerst goedkeuren. Op mijn gewone blog is dat niet zo, en daar zit ik constant met spam in mijn reacties, dus hier heb ik de optie genomen dat ik eerst moet accepteren.
En Jean-Marie, MOET jij thuisblijven? Nee toch....

dag 10: Grand Canyon

Na al de bling bling en de nostalgie van de voorbije dagen, was het vandaag weer tijd voor natuur. en wat voor een natuur. Een van de plaatsen die voor ons Europeanen het meest betoverend blijft, de Grand Canyon. Iedereen kent de Canyon van foto's en reportages, maar het is niks vergeleken bij het echte werk.

Vanmorgen met de auto vertrokken richting Grand Canyon Village. eerste stop op het rijtje was het visitor center. Buiten stonden er veel informatieve borden met uitleg op, over de trails, over het onstaan, ook veel over de activiteiten voor de kinderen, want dat zie je hier in de parken heel veel. Ze betrekken de kinderen volledig bij de natuur. In ieder park kan een kind junior ranger worden, en we hebben hier al menig kind zien rondlopen met een hoedje vol junior ranger-badges, van allerlei parken. Ik heb geprobeerd om ons mamsie tot junior ranger op te leiden, maar helaas pindakaas.... (senior korting daarentegen, die heb ik wel al uit de brand kunnen slepen).

Van het visitor center reden we verder naar het westen, om daar al vlug een eerste keer te stoppen om de canyon in zijn volle glorie -haar volle glorie- te aanschouwen. De Canyon was zo gigantisch, dat het een tijdje duurde tot het tot me doordrong. Het eerste moment was het van -aja, dat is het, maar later kwam de verwondering.


We reden verder naar Yavapai Point. In het Visitor Center hadden we ontdekt dat je stempels kon maken van de verschillende punten en met de datum van bezoek erop. Dus zijn we overal op zoek gegaan naar stempels van de verschillende punten. Hier in Yavapai hadden ze er ook.
Bovendien hebben we hier een nieuw huisdier aangenomen, een Mountain Lion. Je kon zo'n beestje adopteren en dan kreeg je een pet of een knuffel. Met het geld dat je betaalt, worden de diertjes gesteund. Onze goede daad van de dag was ook al gebeurd. En dan een beetje later een knuffel gevonden en aan de rechtmatige eigenaar terugbezorgd, hmmm, twee goede daden op één dag...

We reden verder de West rim tot we aan Maswik Lodge niet meer verder mochten. Daar de auto geparkeerd en met de Shuttle bus nog verschillende stops gedaan: Bright Angel Trail Overview, Hopi Point, Pima Point en Hermits Rest. Daar heb ik trouwens nog een derde goede daad gedaan, door een Amerikaan twee cent te geven voor zijn koude drankjes.

Bij Hermits Rest zagen we ook een eekhoorntje, dat helemaal niet bang was van een beetje mensen. Toch nog een stukje wildlife, eerder hadden we een wapiti zien de weg oversteken voor de shuttle-bus, maar daar jammer genoeg geen foto van. De wildlife-zijde bleef dus beperkt. Of niet?

We gingen naar het hotel om even te verfrissen, want met de warmte hier is het echt wel lastig, zo'n dagje. Aangezien het gaan eten stilletjesaan onze oren uitkomt, zijn we eerst gestopt in de General Store en hebben we daar ons diner gekocht, geroosterde kip, een frans brood en een pastasalade. En smaken dat het deed.

Een beetje later sprongen we opnieuw de auto in om naar de zonsondergang te gaan kijken, niet zo ver van ons hotel. Maar wat een file om het park in te geraken, allemaal voor die zonsondergang? Wij reden de Desert View op en reden tot een stukje over Yaki Point (dat enkel met de bus te bereiken is) en hebben ons daar aan de kant gezet (waar we mochten hé, niet zomaar in het wilde weg, dat zouden wij nooit doen). Het eerste moment dat we daar zaten gebeurde er eigenlijk niet zoveel speciaals, maar later, toen de zon begon onder te gaan, kleurde heel de Canyon in een prachtig rood, oranje licht. Echt betoverend om naar te kijken.

Toen de zon helemaal onder was, trokken we richting hotel. Toen we bijna bij het hotel waren, zagen we een heleboel mensen aan de kant van de weg. De chauffeur van de shuttle van Yosemite in gedachte ('als er mensen aan de kant staan, en de auto's staan midden in de weg, dan is er een beer in de geburen') ons ook maar aan de kant gezwierd (op de parking, jaja, niet midden in de weg zoals sommige anderen) en daar zagen we deze kanjer:

Oké, het is geen beer, maar hey, je kunt het niet al hebben hé. Deze Wapiti of Elk vonden wij toch ook redelijk indrukwekkend.

Ziezo, dat was de Grand Canyon voor ons. Morgen rijden we via de East Rim naar Page, onderweg waarschijnlijk nog wel even stoppen voor wat zichten. Daarna staat Horseshoe Bend op het programma, en wie weet, als we vroeg aan zijn, misschien nog lower antelope, maar dat zal waarschijnlijk pas voor de dag erna zijn.

See you soon!