bloghead

bloghead

vrijdag 27 december 2013

dag 21: van Twisp naar Seattle


Na twee nachten bij Bill en Sandy in de Methow Suites was het tijd om onze laatste etappe van de reis af te leggen. We waren hier graag nog een paar nachten gebleven. Bij het afscheid kregen we opnieuw bezoek van een hertje, deze keer een reetje dat op bezoek kwam.




We reden naar Seattle en maakten een stop in Leavensworth. Dat is een stadje dat volledig in beierse stijl is opgebouwd. Je waant je echt in Beieren, als je even al het engels wegdenkt.
Het was vandaag drukkend warm en we vluchtten dan ook met plezier de overdekte galerijtjes in, waar het lekker fris was met dank aan de airco's. De mamsie had wat last van de hitte, dus hielden we het op een kort bezoekje.
We reden verder en verder naar het westen en de bergen kwamen steeds lager en lager, en plots zagen we deze oude vriend opdoemen.
Mount Rainier, we waren weer waar we drie weken geleden begonnen waren. Morgen nog een dagje niksdoen in Seattle en dan valiezen maken en terug naar Belgenlandje.


dag 20: North Cascades

Deze morgen stonden we op en kwam Sandy ons een heerlijke kop koffie en een kannetje cranberrysap brengen op de veranda. Wat worden we hier toch verwend. We genoten van een heerlijk ontbijt en babbelden wat met de andere gasten die er verbleven.
Na dit ontbijtje trokken we naar Twisp. daar was het vandaag farmers market. Ik parkeerde mijn groene kikker naast de gele schoolbussen.
De markt bestaat vooral uit boeren die hun producten verkopen. het rook er heerlijk met al die verse groenten en fruit. Het tweede deel van het marktje bestond uit lokale artiesten, schilderen, pottenbakken, borduren,... En deze dame die met een oude singer naaimachine kledingstukken en hoeden maakte en die verkocht. Een plezante babbel gedaan met de vrouw.

We reden verder naar Winthorp, het dorpje dat verder ligt en waar het vandaag heel druk was, aangezien er net buiten het dorp een festival aan de gang was. Het dorpje is heel toeristisch gericht, maar toch heb je er nog een echt western-gevoel bij. Misschien was de aanwezigheid van overjaarse hippies en motorrijders de extra touch die het had, maar het was er in ieder geval heel gezellig vertoeven.




En toen reden we eindelijk naar de North Cascades. We reden de North Cascades-highway en stopten bij de Washington Pass Overlook. We wandelden een hele korte trail, eigenlijk een kort paadje naar een paar zichtpunten.
We reden verder en stopten nog enkele keren op de zichtpunten. het is echt een prachtige route om te rijden langs de verschillende meren. Enkele foto's van op de Diablo Lake Overlook.





We daalden af naar het meer en reden over de Diablo Dam naar de andere kant. Volgens mij niet mamsies favoriete moment van de dag.




We volgden nog steeds de highway en reden naar de Gorge Overlook. Aan de ene kant van de brug heb je zicht op een waterval. Aan de kant van de parking kun je een wandelpad volgen naar de Gorge Dam Overlook, maar eigenlijk vonden we deze niet zo interessant, we hadden al mooiere zichten gezien onderweg.
We reden naar ons verste punt op de highway. Het Visitor Center. Ik haalde de obligate stempeltjes, maar de sticker die hadden ze niet meer. Maar als u wilt, sturen we die wel op hoor. Hmmm, ook naar België? Oeps, dat wordt wat moeilijker. Dat dacht ik al.
Dan maar de terugweg aangevat. Onderweg nog een keer gestopt voor een waterval en vooral nog genoten van het uitzicht. Want dit is ons laatste nationaal park voor deze reis. Dus absorbeerden we nog eens goed alle natuurschoon.
We reden naar de B&B waar we ons wat opfristen en zagen dat we ook vanavond bezoek hadden in de tuin.

dag 19: van Coeur d'Alene naar Twisp

Vandaag wederom een rijdagje op het programma. We gaan terug naar Washington, meer bepaald naar de Nord Cascades NP. We deden lekker op ons gemak, want we hadden toch zo veel tijd om op onze bestemming te geraken.

Onderweg stopten we bij een Hobby Lobby. Daar waren het ook solden, dus toch wel weer wat materiaal gekocht. Bij die Hobby Lobby was er ook een Jo Ann en een Barnes&Noble. We geraakten dus wel wat tijd kwijt hier.






Na ons shop-rondje reden we verder. We stopten bij de Grand Coulee Dam. Ons mamsie heeft wat met dammen.



Na een bezoekje aan het visitor center was mijn buikje serieus aan het grommen dus besloten we in Grand Coulee zelf iets te eten. Er was niet zoveel keus dus gingen we binnen bij Pepper Jack's. Een echte ouderwetse Amerikaanse pub maar met heerlijk eten. De pub ging vol met oude filmplaten. We aten een sirloin steak en kregen een bord vol voorgeschoteld. Een gepofte aardappel erbij, een heel assortiment aan groenten, en als side dish een potje mac&cheese. Volgens mij eet een amerikaan echt bij alles mac&cheese.

Na ons buikje gevuld te hebben reden we door naar Twisp. We reden door prachtige landschappen, tot aan het stadje Twisp. En toen kregen we een probleem, want miss GPS stuurde ons alle richtingen uit, behalve die naar de B&B. Uiteindelijk ging ik het maar vragen in een benzinestation en daar wisten ze ons de weg te wijzen. We kwamen aan bij de B&B, waar we heel hartelijk ontvangen werden. We kregen de kamer aan de voorkant van de B&B en hadden daaruit een heel mooi zicht. Toen we aankwamen was er net een hertje in de tuin aan het snoepen van de gevallen appels. Dus posteerde ik me maar even op de veranda.
En toen was hij weg.

dag 18: van Lake Mac Donald naar Coeur D'Alene

Vandaag een rijdagje op het programma. We verlaten Montana en trekken naar Idaho. Ik had op google maps de route gepland en toen kon ik kiezen uit verschillende opties. een van de opties ging langs National Bison Range, een soort natuurpark waar de dieren beschermd worden. ik had op het wereldwijde web gelezen dat je dit zelfstandig kon bezoeken, dus kozen we de route die langs daar voerde.
De Range bestaat uit een groot stuk land dat afgesloten is en waar een onverharde weg doorloopt die je zelf mag rijden met je auto. Enige voorwaarde is dat je niet uit je auto mag komen. We reden de weg op en mamsie zat reeds op vinkenslag op alle dieren te spotten, maar behalve wat bizons die heel ver van de weg af stonden, zagen we bitter weinig. We reden steeds maar hoger en hoger, en zoals iedereen weet, what goes up, must go down. dus na de beklimming moesten we ook weer afdalen. En het moet gezegd, de afdaling was niet voor de poes. Ik denk dat de mamsie er het handvat van de deur bijna heeft afgenepen. Net in een heel steil stuk, zagen we dan eindelijk iets.
En dat iets, dat was ook meteen de moeite. Een hele kudde bighorn sheep. Deze dieren hebben we reeds meerdere keren gezien, maar het was toch de eerste keer dat we zo'n grote kudde zagen.
En de bighornsheep waren blijkbaar niet alleen, want plots zagen we achter ons ook een koppeltje mule deer lopen. 

Toen we eenmaal helemaal beneden waren, zagen we in de verte ook een kudde pronghorns. 
Het laatste stukje van de loop ging via een rivier en in die rivier zag ik plots een  mule deer met haar jong drinken. we parkeerden de auto en bleven een tijdje naar dit lieflijk tafereeltje kijken. Het jong was heel curieus en zat constant te loeren naar de auto, maar mocht van mama niet dichterbij komen.
En een bison range zonder bizons, dat zou toch niet kunnen. Heel op het einde van de loop kwamen we deze jongen tegen. 

We verlieten de range en reden verder de weg op naar Coeur D'Alene. Even verder langs de weg zagen we waar alle bizons zich verstopten. Een deel van de range die bij de weg lag, bood uitzicht op een hele kudde bizons. Een verboden U-turn later konden we hen op de foto zwieren.
We reden verder en verder en verder.

We hadden een flink stuk gereden en ik had eigenlijk wel zin om de beentjes eens te strekken. ik zag een afrit naar Historic Wallace en besloot impulsief om hier even te stoppen. Wallace is een klein stadje dat met de komst van de Interstate helemaal verloren ging gaan, aangezien de Interstate dwars door het stadje ging gaan. Daarmee was het doodsvonnis getekend. Maar de inwoners gingen daar niet mee akkoord en besloten maar om met eigen geld een brug te financieren zodat hun stad behouden bleef.
Wallace was een mijnstad en probeert nu toeristen te lokken naar de oude mijnen. Het stadscentrum is helemaal in de oude sfeer behouden en je kunt er met en oud trolleybusje een rit maken naar de oude mijnen die even buiten de stad liggen. Wij waren de laatste klanten van de dag en hadden het volledige trolleytje en de gids voor ons alleen. Maar dat kon het enthousiasme van de gids niet temperen.
Een aanrader voor al de urbex-liefhebbers, maar dan met eigen auto, zodat je kan stoppen waar je wil. We gingen nog iets eten in de plaatselijke pub en reden daarna verder naar Coeur D'Alene.