Zondag 15 juli 2012: Old faithfull en vriendjes

Vandaag onze laatste dag in het park en op het programma stonden geisers, heel veel geisers. We begonnen de dag zoals steeds met een ontbijtje op de kamer en gingen daarna in de lodge checken hoe het zat met de voorspelde uitbarstingen. We zagen dat er twee geisers in het basin binnen de tijdspanne van een half uur gingen uitbarsten. We liepen dus de trail richting Daisy geiser. Net voor we aan Daisy kwamen, ontmoetten we een vriendelijke aziatische man. Hij stond versteld van de pracht van de natuur en ik wees hem erop dat Daisy op het punt stond een showtje op te voeren. We zagen hem even twijfelen maar na een tijdje kwam hij ons toch achterna. We intsalleerden ons op een bankje en wachtten. En wachtten. En wachtten nog een beetje langer. De old Faithfull dankt zijn naam aan het feit dat hij zo nauwkeurig te voorspellen valt. De andere geisers in het basin zijn soms ook voorspelbaar, maar er is altijd een marge. Bij de OF is die marge maar 10 minuten, dat wil zeggen, hij kan tien minuten voor de aangekondigde tijd spuiten, of tien minuten erna. Of ergens daartussen. Daisy had een marge van een half uur. En madammeke liet wat op zich wachten. Een kwartier na de voorspelde tijd was ze dan toch present. En het was de moeite waard om te wachten. Het blijft toch iets fenomenaals, die natuur, als je ze zo in al de puurheid en krachtdadigheid kan bewonderen.

Nadat we van Daisy hadden genoten, liepen we een stukje verder naar de Riverside. Net toen wij aankwamen begon deze van jetje te geven. Waar Daisy maar enkele minuten spuit, kan de riverside het wel twintig minuten volhouden. Hij dankt zijn naam aan het feit dat hij naast de rivier staat, en zodoende zijn waterkolom over de rivier heen spuit. Heerlijk om te zien. We bleven zitten tot de laatste waterdruppel!

Nu we toch bijna heel de trail gewandeld hadden, besloten we dan ook direct maar door te wandelen naar de Morning Glory pool, ooit gezien als het mooiste wat Yellowstone te bieden had, maar door de mensen die tonnen afval en muntjes in de pool hebben gegooid, is ze veel van haar pracht van welleer verloren. Ze was nog steeds heel mooi om te zien, zeker de moeite van de trail waard.

Nu we op het verste punt van de trail aanbeland waren, keerden we terug langs de andere kant van de loop. We zagen veel pools en geisers, maar niet in werking. Toen wij ter hoogte van de Oblong Geiser kwamen, begon deze ook te presteren. We werden vandaag echt wel verwend met geisers. De oblong geiser is eentje die ze niet kunnen voorspellen. Tussen twee erupties in zit een tijd van vier tot dertien uur. Nauwkeurigheid, noemen ze dat. Wij hadden geluk dat we er net bij waren. Op het bruggetje net bij de geiser zagen we nog wat zwaluwtjes, die hun nesten maken in de palen van de brug. Leuke fotootjes alweer.

Plots zagen we een klein lief poeltje, dat prachtig turkoois kleurde. De Belgian pool, nie gezeverd! Dat wordt wel nergens vermeld in geen enkele reisgids, shame on you! Wij hebben het toch maar schoon op de foto gezwierd.

We liepen verder, zagen de Lion Group, maar die hielden zich heel rustig. Dus liepen we maar verder naar Anemone Geyser, een heel klein, maar fijn geisertje, dat iedere tien minuten een kleine eruptie heeft. Maar wij kregen een heel spektakel te zien, anemoontje kwam tot leven, terwijl twintig meter verder opeens Plume Geyser zich in de debatten moeide, en net toen we nog niet wisten waar eerst kijken, zagen we Old Faithfull op de achtergrond tot leven komen. Drie geysers voor de prijs van een, de kodak draaide overuren.

We wandelden verder het pad af met een Zwitsers gezin, die samen met hun twee kleine kindjes de wandeling hadden gedaan. Later die dag zagen we hen nog terug bij de Old Faithfull en in het restaurant, waar de kleinste zoon ons allebei vertederde met zijn bye bye, of hoe koddig een kleuter kan zijn.

Na het upper basin was het eventjes tijd voor de orde van het dagelijkse leven, en gingen we een wasje draaien in de snow lodge. Ondertussen wipten we ook nog even binnen in de snackbar om ons maagje een beetje te vullen.

Na deze huishoudelijke taakjes namen we de auto en reden we naar het Midway Geyser Basin, waar we een bald eagle zagen rondvliegen, kennis maakten met Lucy (een lief yorkshiretje) en met open mond stonden te gapen naar de Excelsior Geyser, wat was die groot en mooi en blauw en… wauw! We liepen verder naar de Grand Prismatic Spring, die al even prachtig is (als je tenminste geen Antwerpse zagen naast je hebt staan, nee, de zon scheen inderdaad niet, en ja, misschien was het nog net iets mooier als de zon had geschenen, maar kun je verdorie niet zwijgen en genieten, dat deden wij in ieder geval wel!)

Na het gapen naar mooie blauwe poelen reden we verder naar de Firehole Lake Drive en daar zagen we een boel volk zitten bij de Great Fontain Geyser. Ons mariëtje aan de kant gezwierd en mamsie zag dat de eruptie voorzien was binnen het half uur. Dus placeerden we ons, klaar voor de uitbarsting. Die er niet kwam. In plaats van de great fontain geyser kregen we wel tot drie maal toe de White Dome geyser, die verderop lag op de weg. Toen de Great Fontain al een half uur over zijn laatste tijdstip was, besloten we het voor gezien te houden. Later hoorden we in het visitor center dat hij nog steeds niet was uitgebarsten, en dat ze niet echt wisten wat er aan de hand was met de geyser, die anders redelijk accurraat is.

We reden nog de Firehole Canyon Drive, waar je langs de wand van de caldera van yellowstone rijdt. Het park is eigenlijk voor een groot deel de binnenkant van een vulkaan. En op deze drive was mooi te zien hoe de wanden uit lava bestaan. We zagen ook nog enkele watervalletjes.

We reden terug naar onze cabin, en gingen nog een keertje naar de ouwe getrouwe kijken. Omdat die nog een half uur op zich liet wachten, liepen we door naar het visitor center, en net toen we daar aankwamen, begon de Beehive geyser uit te barsten. Dat is een geyser die je mooi kan zien van bij de Old Faithfull en die heel spectaculair oogt. Ze kunnen hem ook helemaal niet voorspellen, hij kan een uur op zich laten wachten, een dag op zich laten wachten, of zelfs een paar maanden aan een stuk slapen.

We sloten ons geyserdagje af met een ontmoeting met de Old Faithfull, vulden ons buikje nog eens en kropen moe en voldaan onder de wol. Geen wildlife vandaag, maar het watergeweld maakte veel goed.

Zaterdag 14 juli 2012: canyon village naar old faithfull

We werden gewekt door onze ontembare buren. We aten ons ontbijtje in de cabin, laadden alles eer in onze auto en gingen een etappe verder in het park. We hadden de nacht doorgebracht in Canyon Village, dat direct bij de Grand Canyon Of Yellowstone ligt, de canyon die uitgesleten is door de Yellowstone Rivier. In deze Canyon heb je twee grote watervallen. De upper falls en de lower falls. Beide kun je bewonderen langs de north rim drive en de south rim drive met verschillende uitzichtspunten. Wij begonnen de dag met de north rim drive. Vandaar konden we mooi de Lower Falls bewonderen. Die donderen maar liefst 93 meter naar beneden. Da’s hoger dan de Niagara watervallen. Na de North Rim Drive deden we ook de South rim drive, waar we dan weer een mooi zicht hadden op de Upper Falls.

Nadat we beide drives gereden hadden en genoeg genoten hadden van de watervallen, reden we verder het park in. We reden langs Hayden Valley, een plaats die gekend is om veel wildlife te spotten. Wij zagen vandaag ook best wel wat beestjes. We zagen twee prachtige Elks, met een gigantisch gewei.

Daarnaast viel er ook veel te bizonnen vandaag. We stopten aan Sulphur Caldron, een zwavelbron, waar het zoals je je wel kan inbeelden, heel fris geurde naar rotte eieren. Toch was er een bizon die lekker lag te herkauwen naast de bron, die zal ’s avonds een douchke mogen gepakt hebben voor hij thuiskwam.

We deden een korte trail bij Mud Volcano, en ook daar lag een bizon naast het wandelpad. Die lag lekker een tukkie te slapen, snurken dat hij deed.

Beetje verder zagen we een bizon zwemmen. Bijna kopje onder, maar toch geraakte hij aan de andere kant. Hij moest zich wel danig uitschudden.

Bizon nummer vier deed de naam van de bizons in het park alle eer aan en veroorzaakte op zijn eentje een file. Hij stapte doodgemoedereerd de weg op en volgde de weg een poosje, tot hij afsloeg op een wandelpad. Een beetje verder op de trail zagen we een koppel lopen. Die hadden de bizon helemaal nog niet gezien. Zullen die hebben staan kijken wanneer ze door meneertje ingehaald werden.
We reden verder langs Yellowstone Lake waar we enkele malen stopten voor een zichtpunt.
Na de watervallen en de beestjes, was het tijd voor de geisers en de hot springs. We bezochten West Tumb Geiser Basin, waar het lekker warm was. Het zonnetje kwam eindelijk door de wolken en we konden de trui afgooien. We zagen de modderpoelen en de prachtige hot springs zoals de Black pool, die helemaal niet zwart was, maar prachtig turkoois blauw, wat wil een mens meer om van te genieten. De warme dampen die er uit opstegen waren heerlijk, net alsof je in een gratis Turks stoombad zat. Ik moest ons mamsie echt wegsleuren anders stonden we daar nog.

We vervolgden onze weg en hielden nog even halt bij de Lewis Falls en bij de Keppler Cascades.

Het begon toch weer te druppelen toen we bij onze slaapplaats aankwamen. We hadden een cabin bij de Old Faithfull Lodge geboekt. Wat een kleine cabin zeg, een klein bed, met moeite een tweepersoonsbedje te noemen en amper plaats om je gat te keren, zoals ze bij ons zeggen. Maar het lag wel op een steenworpje van de Old Faithfull zelf, die we twee keer konden bewonderen vanop het terras, voorzien van schommelstoelen.

Vrijdag 13 juli 2012: Yellowstone: Mammoth Hot Springs en Canyon Village

Vanmorgen werden we wakker met de zon op ons gezicht, maar een kleine teleurstelling, want de elks die soms grazen in het hoteldomein waren nergens te bespeuren. We troostten onszelf dan maar met de aanwezigheid van de prairiedogjes en genoten van een lekker ontbijt op ons terrasje.

Nadat we ons Mariëtje weer hadden volgeladen, trokken we richting de Mammoth Hot Springs. Die kalkterrassen die gemaakt zijn door de hete bronnen deden ons een beetje denken aan Pammukale in Turkije. Die Turken toch, écht alles maken ze na. We reden de Upper Terrace Drive en wandelden naar de Canary Spring. Lekker warm was het wel, daar bij die hete bronnen, en het was nog maar voormiddag. We reden terug naar beneden en deden daar nog een heel stuk van de boardwalk naar de andere terrassen.

Na de Hot springs reden we naar het visitor center, en wat lag er daar zo netjes te herkauwen en te poseren, een hele kudde Elks. Direct een file natuurlijk, iedereen wou de beesten wel eens van dicht bekijken, en soms waren de Elks zo lief om voor de auto te gaan poseren. We brachten een kort bezoek aan het visitor center, deden een fotografische studie van de Elks en reden verder het park in.

We brachten eerst een bezoekje aan Lamar Valley. Daar moet je naar het schijnt zijn als je wildlife wilt spotten. Maar aangezien het al tegen de middag draaide, dachten wij niet nog veel wildlife te zien, aangezien je er meestal bij het krieken van de dag bij moet zijn. We stopten even bij de brug over de Yellowstone River om een fotootje te maken. Plots zag ik ons mamsie een sprintje trekken naar de auto. Blijkbaar was een voorbijrijdende chauffeur zo lief geweest om te zeggen dat er een beer zat net na de bocht. Auto in Drive en rijden maar. Inderdaad, na de bocht stond er een heus wagenpark aan de kant. Mariëtje erbij gezwierd, kodak voorzien van grote lens en uitstappen. We zagen nog net een berin met haar twee cubs verdwijnen in het bos. Toch mooie plaatjes geschoten. Jeuj, we hebben een beer gezien. We hadden er stiekem allebei op gehoopt, dus dat was mooi meegenomen.

We reden verder Lamar Valley in en kwamen onderweg nog enkele bizons tegen. Eerst waren het er twee, dan was het eentje alleen langs de kant van de weg, en dan plots zagen we een hele kudde grazen. Wat zijn dat imposante beesten zeg!

Bij ons geldt voorrang van rechts, hier is het voorrang van de bizons, als zijn ze wel goed opgevoed, als ze de straat oversteken, kijken ze eerst eens naar links (hehe, wat een stomme chauffeur, ziet die kijken naar mij) en dan kijken ze naar rechts (moh, daar staat er ook al zo’n onnozele tweevoeter fotootjes van mij te nemen. Allé, als ze fotookes willen, ga ik maar een beetje blijven staan he, hier zo midden in de weg, lachen geblazen!)

Nadat we lamar valley heen en weer hadden gereden, richtten we onze schreden naar Canyon Village. Op ons programma hadden we een reeks watervallen staan, maar jammergenoeg konden we enkel nog de Lost Falls en de Undine Falls meepikken, tegen dat we aankwamen bij de Tower Falls was het water aan het gieten en aan het onweren.

Het was echt niet te doen om er door te gaan, dus besloten we maar om hen links te laten liggen en door te rijden naar ons hotel. We overnachtten in de Canyon Lodge, ook weer in een Cabin. We hadden een cabin op het einde van het park en zaten lekker rustig (dachten we). Hier geen terras, maar daar stond tegenover dat de cabin wel groter was. Hier hadden we ruim plaats om rond de bedden te lopen, we hadden zelfs een bureautje en stoel.

We gingen iets eten in de Lodge, maar kwam het nu omdat het redelijk volboekt was, of door de regen, die maar bleef gieten, het was er enorm druk. Na een half uurtje wachten konden we aan tafel. We bestelden beide een pasta met scampi. Lekkere pasta, al had ik de mijne graag warm gehad. Ook het broodje dat je normaal gezien altijd bij de maaltijd krijgt, bereikte nooit onze tafel, en de refill hadden we ook het fluiten naar. Nuja, de fooi, daar konden zij ook naar fluiten.

Nog steeds in de gietende regen gingen we terug naar onze cabin en kropen onder de wol, iets wat onze jonge buren duidelijk hoorbaar nog lang niet van zin waren.