We zijn wederom redelijk vroeg wakker, blijkbaar toch een eerste keer voor alles, ook voor een positieve jetlag, en genieten op ons gemak van het ontbijtje. Ik zet wat foto's online en dan grabbelen we ons gerief samen en gaan op pad.
We rijden een klein stukje terug vanuit Stevenson en gaan via de Bridge of the gods naar de overkant van de rivier. Deze tolbrug heeft een volledige legende rond zich. Vroeger was er hier een natuurlijke brug over de rivier. De legende gaat dat de oppergod van de Indianen op tocht was met zijn twee zonen om een plaats te vinden om zich te vestigen. Deze plaats vonden ze nabij de Columbia. Maar toen ze zich eenmaal gevestigd hadden, begonnen de twee broers ruzie te maken. Hun vader was het geruzie beu, nam zijn boog en schoot twee pijlen af, in elke richting van de rivier een. De ene broer ging aan de ene kant wonen, en vormde Mount Adams, de andere broer ging aan de andere kant van het water wonen en vormde Mount Hood. Maar omdat de twee broers wilden contact blijven houden, werd een brug over de rivier gevormd. Deze werd bewaakt door een vrouw. Lange tijd ging het goed, maar toen raakten de broers weer slaags (er was een vrouw in het spel, wanneer niet?) en begonnen elkaar met vuur en stenen te bekogelen (de twee bergen zijn actieve vulkanen). Het vuur en de stenen troffen echter de brug, die nog steeds beschermd werd door de vrouw. Toen de brug instortte, stortte de zwaarverbrande vrouw mee met de brug in. Om haar te eren werd ze zelf ook een berg, maar omdat ze al het geruzie beu was, verplaatste ze zich naar een rustige plaats waar ze alleen van de rust kon genieten. Deze berg werd Mount Saint Helens.
Vandaag de dag merk je natuurlijk niks meer van deze legende, en is de natuurlijke brug vervangen door een metalen brug over de stroom. Deze brug is een tolbrug en je betaalt de gigantische tol van een dollar om naar de overkant te mogen.
Eenmaal aan de overkant van de brug volgende we een klein stukje de interstate om daarna af te slaan op de highway 30, een oude highway die ze nu voor het toerisme terug in eer hersteld hebben. Het is een smalle tweevaksbaan die bochtig is maar prachtige zichten biedt over de Gorge. En bovendien vind je naast de highway een heleboel watervallen. En die staan bij ons op het programma.
Als eerste waterval van de dag gaan we naar de Multnomah Falls. Ik had op een blog gelezen dat je deze watervallen best zo vroeg mogelijk doet, voor de zon over de rotswand komt piepen en inderdaad, wanneer wij er aankomen is de zon nog niet van de partij en kunnen we nog prachtige plaatsjes schieten van deze gigantische waterval. Het is de tweede hoogste waterval in de USA volgens de boekjes, dus dat is redelijk wat . We lopen de korte steile trail naar de brug, waar je een mooi zicht hebt op het bovenste deel van de waterval.
Na deze waterval (en bezoekje aan de stempeldoos van het visitor center) rijden we verder. We rijden helemaal tot het verste punt van de highway om dan terug te keren en waterval per waterval te doen. Eerst en vooral rijden we door naar Larch Mountain. Ook hier wandelen we een trail die af en toe eens flink in de kuiten bijt, maar we worden beloond met een prachtig uitzicht. Vanaf de top van deze berg (oja, ook ooit een vulkaan) heb je uitzicht op alle grote vulkanen in deze streek. Jammergenoeg hebben Rainierke en Helen geen zin om zich te tonen, maar Mount Adams, Mount Hood en Mount Jefferson toonden zich wel van hun mooiste kant.
We genoten wat van het uitzicht en wandelden, na een kort hondenintermezzo terug naar beneden. Ik zwierde nog wat bloemen op de foto en daarna reden we verder.
We reden naar Women Forum Overlook, van waar je een mooi uitzicht, alweer, hebt op de Gorge en op Vista House, waar we eerder op de weg gestopt waren. Dit grappig huisje staat bovenop een klif en is in oorsprong gebouwd om de reizigers te verwelkomen die aankwamen bij de Gorge.
En dan was het terug watervallentijd. De eerste watervallen die we op onze terugweg tegenkwamen waren de Latourell Falls. Een kort wandelpad leidde ons naast de brug naar beneden tot aan de waterval. Deze waterval viel recht naar beneden in een kleine poel. Zo simpel maar zo mooi.
De volgende waterval was de Bridal Veil Fall. Ook hier liepen we een wandelpad naar beneden. Pfieuw, al wat we naar beneden lopen moeten we straks ook weer omhoog. Deze waterval verstopt zich een beetje achter een grote rots, maar is zijn naam meer dan waard. het water valt net als een sluier naar beneden in een sprookjesachtige omgeving. Wanneer je op het platform staat te kijken naar de waterval hoor je enkel de bosgeluiden en het water, wanneer je 100 meter terug het pad opgaat hoor je de interstate die slechts enkele tientallen meters verder voorbij raast. Net alsof de waterval in een kleine luchtbel leeft.
Tenslotte de laatste waterval van de dag is de Horsetail waterval. Deze kan je direct van aan de weg zien, deze keer ging klimwerk om te genieten.
We stoppen nog bij de Oneonta Gorge, waar je door een tunnel kan wandelen die vroeger bedoeld was voor het verkeer. Veiligheidshalve hebben ze nu het verkeer rond de rots geleid.
We stoppen nog even bij de Bonneville Dam. Dit is een grote stuwdam die de beide kanten van de rivier verbindt. Deze grote stuwdam kan je zo bezoeken, je mag alleen geen guns meehebben. Die agenten keken nogal raar. Ma'm, do you have guns? GUNS? NO SIR! en dan op de lip bijten om niet in lachen uit te barsten.
We bezochten het visitor center, ik leerde ons moeder het fenomeen van een visladder kennen (ik vraag me af of ze het nu al snapt :p ) en ik breidde mijn stempelcollectie nog wat verder uit.
Na al dit natuurschoon rijden we terug naar Cascade Locks, waar we lekkere verse gerookte vis kopen van plaatselijke vissers. Ik had dit gelezen op de blog van Rob en Annie van het amerika-forum en ze hebben gelijk, het is de lekkerste zalm die we ooit hebben gegeten. We bewonderen nog de muurschilderijen op de wand van de brug en rijden dan terug over de brug naar Washington.
Het is vandaag 4th of July, Amerika's feestje en dat hebben we vandaag gemerkt. Niet zozeer gekke dingen, maar toch opvallend veel mensen met een Amerikaanse touch in hun kledij. Een hemd met stars en stripes, een sjaal, een t-shirt, ... Zelfs de dame aan het tolhuisje draagt een diadeem met Amerikaanse vlaggetjes op.
Terug in Stevenson reed ik plots voorbij een prachtige urbex-locatie. Bij een huis stonden een heleboel oude verroeste auto's. twee U-turns later liet ik het fototoestel lekker klikken. Ideale combinatie, natuurfotografie, hondenfotografie, een beetje urbex en later op de avond als afsluiter het vuurwerk.
We reden van het hotel naar het stadje en installeerden ons tussen de inwoners op de tribune. Het vuurwerk hier was best speciaal. Bij ons is een vuurwerk heel getimed opgesteld, en bouwen ze op naar een finale. Hier was het een beetje alles door elkaar. Maar het moet gezegd, het was een mooi vuurwerk. Wel wat competitie van de overburen, want vanop de tribune konden we ook het vuurwerk zien van Cascade Locks, en oh boy, die hadden diep in de buidel getast. Het begon voor het onze en ging nog lang door erna. Ik denk dat Stevenson volgend jaar een gigantisch vuurwerk gaat hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten