Onze eerste volledige dag in Canada. Na een ontbijtje in onze hotelkamer trokken we naar de Bertha Falls. Het was even zoeken in het dorp Waterton waar het begin van de trail nu juist was. Nog iets wat ons opvalt hier in Canada, de bewegwijzering in de Nationale Parken is toch net iets minder uitgebreid en minder duidelijk dan in de Verenigde Staten. Maar na even zoeken hebben we het dan toch gevonden en beginnen we aan de trail naar de Bertha Falls. Een wandeling van een kleine 3 kilometer en een hoogtevershil van 150m. De wandeling begint rustig door de struiken het bos in, maar al snel begint het pad serieus te klimmen. Na anderhalve kilometer klimmen kom je op een uitkijkpunt over Upper Waterton Lake en de bergen erachter. Een prachtig zicht.
We zijn redelijk aan het blazen van de klim naar dit uitzichtpunt en twijfelen of we verder wandelen naar de watervallen of terugkeren. We komen enkele wandelaars tegen die terugkeren van de watervallen en die weten ons te vertellen dat de grootste klim al achter de rug is en dat het nu niet meer zo ver is naar de watervallen. We besluiten door te wandelen en zijn achteraf heel tevreden met onze beslissing. Het pad loopt verder relatief vlak naar de watervallen, een klein beetje omhoog en een klein beetje omlaag tot aan de brug over de Bertha Creek. Vanop de brug kun je de watervallen wel zien, maar ze zitten precies een beetje verstopt in het hoekje. Wanneer je net voor de brug een klein stukje van het pad afgaat en over wat stenen omhoogkruipt, kun je de watervallen in hun volle glorie zien. We nemen een paar foto’s en genieten enkele ogenblikken van het natuurschoon.
Daarna wandelen we het pad terug naar beneden. Het is een hele populaire wandeling in Waterton, en we komen dan ook veel mensen tegen. Na de wandeling lopen we terug naar onze auto en zitten nog even in de rode stoeltjes die je her en der in de Nationale Parken van Canada vindt. Ze worden geplaatst op plaatsen die mooie zichten bieden, of een relaxplaats, of historische belang,… Deze stoeltjes geven zicht op het meer en op de bergen en na de wandeling zijn ze een welkom rustpunt.
Onze magen beginnen te knorren en we beslissen maar iets te gaan eten in het dorp. Niet alleen onze magen grommen, ook in de lucht horen we gegrom van een naderend onweer en jawel, amper zitten we op het terras of het begint te donderen en te bliksemen. We besluiten maar ons te verleggen naar binnen en gelukkig, want enkele ogenblikken later gaan de hemelsluizen open. Het wordt plots heel druk waar we zitten.
Na het eten rijden we naar het visitor center. Ook hier een verschil met wat we gewend zijn van de Nationale Parken in Amerika. Het is een heel klein Visitor Center maar kijk eens aan, ze hebben er wel stempels. Heb ik natuurlijk net niet mijn boekje mee. Morgen maar eens terugkomen dan. Na het visitor center gaan we naar het prince of Wales hotel. We vinden een plaatsje op de parking en lopen naar binnen. Het is duidelijk te zien dat het hotel dateert uit de tijd van de grandeur. En wanneer je door het raam kijkt, hoef je geen uitleg om te weten waarom net deze plaats gekozen werd voor het hotel. En een extra troef voor de dames, de werknemers dragen er allemaal kilt.
Na het bezoekje aan de Prince of Wales besluiten we nog even op fotojacht te gaan. We rijdens eerst naar enkele wetlands in de hoop een moosje te spotten voor de mamsie, maar helaas, die laten zich niet zien met dit mooie weer. Op de terugweg zien we een ranger staan en een bordje ‘Bear on the road’. Wel, technisch gezien staat hij niet OP de weg, maar der net naast. Ha, we kunnen alvast een vinkje zetten bij onze beer van de dag.
We draaien de Red Rock Parkway op in de hoop nog wat ander wild te kunnen spotten. Wanneer je de weg net bent opgedraaid staat er op zeker moment een houten beer, die zodanig geplaatst is dat je denkt dat er effectief een beer staat. Gisteren hadden ze ons ook al vlaggen, en vandaag is het weer van dat. Maar wat blijkt nu, net achter die houten beer zien we zowaar een echt exemplaar lopen. Dat exemplaar heeft echter cameravrees en verstopt zich al snel tussen de struiken. We rijden verder tot aan het eindpunt, maar geen geluk.
Op de terugweg zie ik plots in mijn ooghoek iets bewegen en ja hoor, daar loopt hij, onze zwarte beer. Op zijn gemak aan het kuieren, zich van geen fotograaf bewust en niemand, helemaal niemand die passeert op dat moment. Op het ogenblik dat hij besluit de weg te dwarsen, komt er net een auto af dus doe ik even teken dat die in de remmen moeten. Beertje steekt de weg over en verdwijnt in de struiken. Een tiental meter verder is er een afslag naar een camping en in een opwelling besluit ik deze in te draaien en jawel hoor, wie staat er even verder op de weg voor een andere auto te paraderen. Onze zelfde beer. De mensen in de auto voor ons laten hem even doen en rijden daarna verder, omdat ze denken dat hij zich niet meer zal laten zien, maar aangezien wij deze avond nergens moeten zijn en het nog lang niet donker is, besluiten we even wat geduld aan de dag te leggen, iets wat we soms niet genoeg doen en daardoor vast dieren missen. Na wat achteruit rijden met de auto en ondertussen de zwarte plek tussen de struiken in de gaten te houden, wordt ons geduld beloond en laat beertje zich nog eens zien aan ons. Na nog wat foto’s verdwijnt hij definitief uit het zicht.
We rijden verder naar Waterton. We zien geen andere beren meer, maar helemaal op het einde van de weg krijgen we nog een coyote te zien. Mooie afsluiter van deze dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten