Vandaag laten we het Waterton-park achter
ons en rijden verder Canada in. Ons einddoel van de dag in Canmore, dat net bij
het nationaal park Banff ligt. Onderweg enkele tussenstops gepland. We
gebruiken nogmaals het ontbijt op de hotelkamer en beginnen daarna de wagen te
vullen. De puzzle begint hoe langer hoe vlotter te lukken en het valt ons op
dat we dit jaar precies redelijk compact aan het reizen zijn, geen
honderdduizend zakjes die overal rondslingeren in de auto met overal maar een
paar dingetjes in.
Net voor ons vertrek zien we de
plaatselijke oldtimer-club passeren. Daar zitten toch enkele juweeltjes bij
waar verzamelaars bij ons enkel van kunnen dromen. Toch ook een constante op
deze reis, de oldtimers. Haast iedere dag zien we wel iemand met een echte
oldie rondtuffen. Sprake van een rage? Iets duurder dan dat Pokémon-gedoe, maar
veel smaakvoller.
We rijden het park uit, jammer genoeg geen
beer van de dag langs de weg en slaan af richting Calgary. Toch wat stress aan
het begin van de dag, blijkbaar is onze GPS die we Jaren geleden aankochten als
een GPS met Verenigde Staten én Canada in realiteit een gps met kaarten van de
Verenigde Staten én 1 provincie van Canada, en laat dat nu net die provincie
zijn waar we niet heen gaan. Kurtje heeft dorst en ik kijk tijdens het tanken
direct eens rond of ze geen wegkaarten hebben van Alberta. Noppes. Maar dan
zien we plots een Walmart bij het buitenrijden van het stadje en besluiten we
daar halt te houden en ons direct een nieuwe GPS aan te schaffen. We kopen een
TomTom met Canada én de VS. Onze vorige madam was toch al aan vervanging toe,
want ze vroeg constant om updates die niet meer beschikbaar waren voor haar
model. Nuja, we houden haar toch nog bij als back-up, want straks op het einde
van de reis trekken we toch nog even de VS binnen. Better safe than sorry,
zeggen we maar.
Onder begeleiding van onze nieuwe madam
rijden we verder richting Frank. In Frank bezoeken we het informatiecentrum
over de grote rockslide die er een eeuw geleden plaatsvond. De gevolgen van die
landverschuiving zijn er nog steeds zichtbaar.
Wat ons wel tegenvalt, is dat de
tentoonstelling te betalen is, dat zijn we toch helemaal niet gewend en we
besluiten dan maar hiervoor te passen en enkele de informatieborden buiten te
lezen (die bovendien ook een goed beeld schetsen van het gebeuren, hebben
absoluut niet het gevoel iets gemist te hebben zonder de tentoonstelling).
De
mamsie heeft geluk, net wanneer we neerkijken op het stadje Frank horen we de
trein aankomen. Een kleine 100 wagonnekes later lopen we terug naar de auto en
besluiten hier te picknicken. Lekker in het zonnetje halen we de echte
frigoboxtoerist in onszelf naar boven. Heerlijk toch. We komen ook nog een gezin tegen dat op stap is met een kattenreismand, met jawel, hun kat er in. Ze zijn onderweg naar hun nieuwe woonplaats en besloten even te stoppen. En vonden het te warm om poezebeest in de wagen achter te laten, dus mag poezebeest even mee op wandel.
We maken nog even een kleine stop in het
stadje zelf bij een WO1-monument. Het monument werd opgericht door een
nabestaande van drie broers die sneuvelden niet ver van ons thuis. De ene
sneuvelde in Sint-Elooi, zowat onze achtertuin. De andere twee broers
sneuvelden in Sanctuary Wood en Passchendaele. Alledrie worden ze herdacht op
de Menenpoort. Wanneer we terug zijn, gaan we ze eens een bezoekje brengen.
Daarna doorgereden naar Calgary en een
scrapwinkel bezocht. Door een fout adres op hun website kwamen we er net aan
toen ze sloten. Ze deden toch de deur open voor ons, maar eigenlijk vond ik
winig naar mijn zin. Niet echt mijn stijl. We stopten ook nog even bij de
Michaels en reden daarna verder over de Trans-Canada highway naar Canmore. We
checkten in in ons hotel en gingen nog iets eten. Mamsie spotte een thai en
tja, er werd niet verder gezocht. Lekker en niet duur, perfect.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten