dag 17: glacier np: dag 2

Na wederom een luidruchtige nacht en een veel te vroege ochtend in Many Glaciers, pakten we onze koffers, want vandaag verhuizen we naar de andere kant van het park. We reden een stukje terug naar de going to the sun route. Net voorbij de inkom van het park zagen we een coyote over de weg lopen. Haha, die hadden we nog niet gezien op onze reis. Nog eentje om toe te voegen aan de lijst van wildlife.

We reden in een ruk door naar Logan pass, waar het alweer druk was op de parking. Ik had geluk dat er net iemand weg reed, dus kon ik me parkeren. We namen wat drank mee, fototoestel en onze goede moed en begonnen aan de wandeling naar Hidden Lake. We hadden vooraf voorgenomen tot aan de overlook te wandelen, en je kon ook niet verder dan dat punt, de rest van de trail was afgesloten wegens bear activity.

We begonnen aan de trail en klommen gestaag omhoog. Het pad gaat over houten planken en een heleboel treden naar boven. We genoten van de prachtige landschappen om ons heen. Je kijkt uit op de rug van de Continental Divide, de bergrug die de afwatering van Amerika in twee verdeelt, aan de ene kant stroomt alles naar de Atlantische oceaan, aan de andere kant stroomt alles naar de Stille Oceaan. We hadden de divide ook al een paar keer overgestoken in Yellowstone, en ook vorig jaar in de Rocky Mountains.

In de verte zagen we enkele bighorn sheep grazen, maar ze waren amper met het blote oog te onderscheiden. Verder geen activiteit langs het pad. Geen bighorns, geen mountain goats, enkel heel veel wandelaars. Onder andere van die leuke belgen die dan tegen elkaar op moeten boksen in machogedrag en verklaren dat ze de trail rapper achteruit kunnen lopen dan de meeste mensen hem hier vooruit doen. Man, ga dan de backcountry in he, hebben enkel de beren last van jou.

We zijn er niet geraakt, op de overlook, maar we waren heel dicht bij. Geen fysieke tegenstand, maar sneeuw en wandelsandalen, het zijn geen vriendjes. Mamsies riekertjes waren al helemaal geen partij voor de sneeuw en dus moesten we al glibberen en glijdend de aftocht blazen. Jammer, we waren er bijna.

Na de trail reden we deze keer langs de andere kant van de going to the sun road verder. Net nadat we logan pass verlaten hadden was het dan toch raak met de wildlife. Ik zag bij een kleine parking mensen omhoogwijzen. Ik had net een klein plaatsje voor ons groen geval en keek ook maar even mee omhoog. Eerst zag ik enkel een bighornsheep, maar toen zag ik plots de grote publiekstrekker. Een stelletje mountain goats. Deze witte berggeiten vind je enkel op hoge rotswanden. De mamsie had in Yellowstone al enkele exemplaren uit de verte kunnen zien, maar ik toen niet, omdat ik achter het stuur zat en het dak van de jeep in de weg zat. Deze keer was er geen belemmering.

Het leverde een mooi tafereel op, een bighorn sheep dat eens even een dikke nek ging opzetten bij de mountain goats, maar die lieten zich niet van hun plaats verdrijven, waardoor ons dikkenekske de aftocht moest blazen. Hij ging dan maar even gewillig poseren voor de talloze camera’s die er ondertussen op hem gericht stonden. Toen hij genoeg van de aandacht had, liep hij verder, net de richting uit waar wij stonden. En toen viel zijn oog op die prachtige groene jeep en werd hij op slag verliefd, hij kwam dichter, en dichter en dichter, tot hij niet meer dichter kon omdat hij anders met zijn sjokkedijzen van de rots ging tuimelen. Oja, de ontspanner mocht veel klikken.

Na dit mooi plaatje reden we verder de berg af. We stopten een paar keer langs de weg, onder andere bij een sneeuwhoop die mooi gedrappeerd lag op de rotsen, en waar een stel stoere motards als kleine kinderen mee aan het spelen was. Mannen hé :p

We reden de hele weg af tot in Apgar, maar moosjes zagen we niet onderweg. We checkten in in de Village inn in Apgar, gingen naar het visitor center, wat had je anders gedacht, en gingen eten in Eddie’s corner. Daarna reden we nog even een stuk van de weg omhoog, maar behalve mooie zichten op de ondergaande zon die de dalen in een heel mooi licht plaatste, kregen we niet te zien.

Onze buurmannen lagen al lekker onder de wol, want die gingen om kwart na vijf de zonsopgang trekken, samen met hun buurman. Oja, het was de camera-en-statieven club naast onze kamer. Boys en their toys, zeggen wij dan maar.