dag 16: glacier NP: dag 1

We worden wakker en genieten terug van het prachtige uitzich dat we vanuit onze kamer hebben. Jammergenoeg is het uitzich een van de weinige positieve dingen van onze kamer. Onze kamer is de laatse van de gang, en ligt net naast de trap, waardoor we vanaf halfzes 's morgens mogen genieten van de vroege vogels die al door het hotel wandelen. De kamer naast ons, die een verbindende deur heeft die nu op slot is, herbergt twee tieners, waarvan de jongen blijkbaar graag eens roept in zijn slaap, ook al zo gezellig.


We installeren ons nog maar eens op het balkon om te ontbijten. Pure luxe en zoveel lekkerder dan in het restaurant, en bovendien ook veel goedkoper.

We voorzien proviand voor onderweg en rijden eerst en vooral naar een stukje NP dat door de meeste bezoekers niet wordt bezocht. Two Medecine Lake is een stukje dat weg ligt van de Going to the sun-road, de grote trekpleister van dit park.

We stoppen bij de running eagle-falls en wandelen de korte trail naar de waterval. De trail is vlak en gaat door het bos, en wordt toch door aardig wat mensen gewandeld. Aan het einde van de trail kom je bij de rivier waar je de watervallen al kunt zien liggen. Om ze nog beter te zien moet je over een smal bruggetje zonder leuning naar de overkant, en hiervoor past de mamsie.

Ik ga dan maar alleen het kleine stukje verder en maak wat plaatjes van de waterval. Het is best een mooie waterval, die geheel tegen traditie van de indianen in, naar een vrouw is vernoemd. Terug bij de parking lezen we de legende van deze vrouw.

We rijden verder tot aan het einde van de weg, maar daar is jammer genoeg geen parkeerplaats te vinden. Geen boottochtje voor ons dus. We rijden terug tot aan een parking en wandelen daar de trail naar de Apistokki falls. Deze trail is iets minder dan een mijl lang en eerlijk gezegd, het is niet echt de moeite waard. Wij vonden de apistokki's niet zo speciaal, maar misschien zijn wij ook net iets te verwend met onze watervallen dit jaar. Het was een leuke wandeling door het bos, waarbij we veel onnozelheden hebben verteld, want je bent nog steeds in berenland, en er wordt aangeraden, zelfs op korte trails om toch te babbelen.

We rijden naar East Glacier, waar ik de jeep te drinken geef (dorstig madammeke hoor) en daarna rijden we terug naar Many Glaciers. We stoppen onderweg bij een uitzichtpunt en praten wat met een man die heel geïnterresseerd is in onze taal (waar hebben we dat al meer gehoord). Hij vertelt dat hij deze winter was komen skiën in Zwisterland en dat Glacier NP vaak de alpen van Amerika worden genoemd. Was hij even verschoten van het skiën in de echte alpen. Hij had er zijn ogen uitgekeken op de pistes. En op de prijskaartjes van alles in Zwitserland.

We reden verder en reden bij St Mary de going to the sun route op. We gingen eerst langs in het visitor center en haalden daar stempeltjes en zo van die dingen. We reden verder en hielden onze ogen open. We stopten even bij het Wild Goats Island, een zichtpunt waar je een mooi zicht hebt op het Marylake en de bergen erachter, en natuurlijk een klein eilandje.

Net voor de Sunrift Gorge zagen we een auto in de remblokken gaan en oja, daar stond een beer, netjes naast de weg geparkeerd. Natuurlijk de foute lens op de camera, maar beertje bruin was niet gepresseerd, dus kon ik gerust de andere lens opsteken. Groot onze verbazing toen de chauffeur van de auto voor ons (blond, what's in a name) uitstapte. Tuurlijk, daar heb je even een beer op minder dan vijf meter van je auto staan, ga je even gezellig een babbeltje doen ermee. Dom, dommer, domst!

Toen de beer zijn hielen lichtte, reden wij ook verder. We reden verder tot aan Logan Pass en gingen al eens een kijkje nemen op de Hidden Lake trail, die we voor morgen op de planning staan hebben. Visitor center, check. Stempeltje, check. Sticker, check. We kunnen weer verder. Vanaf hier keerden we terug op onze stappen, de rest van deze prachtige route is voor morgen. In het terugkeren stopten we enkele malen langs de weg om zichten te trekken en watervallen. Die watervallen zijn meestal gewoon waterstromen die van de rotsen langs de weg komen gedonderd.

Eenmaal terug bij het hotel kregen we zowaar nog twee bighorn sheep voor onze auto. Die werden ook nog op de foto gezwierd. We gingen eten in de Swiftcurrent in en gingen onze tweede rumoerige nacht in.