Vandaag een rijdagje op het programma. We verlaten Montana en trekken naar Idaho. Ik had op google maps de route gepland en toen kon ik kiezen uit verschillende opties. een van de opties ging langs National Bison Range, een soort natuurpark waar de dieren beschermd worden. ik had op het wereldwijde web gelezen dat je dit zelfstandig kon bezoeken, dus kozen we de route die langs daar voerde.
De Range bestaat uit een groot stuk land dat afgesloten is en waar een onverharde weg doorloopt die je zelf mag rijden met je auto. Enige voorwaarde is dat je niet uit je auto mag komen. We reden de weg op en mamsie zat reeds op vinkenslag op alle dieren te spotten, maar behalve wat bizons die heel ver van de weg af stonden, zagen we bitter weinig. We reden steeds maar hoger en hoger, en zoals iedereen weet, what goes up, must go down. dus na de beklimming moesten we ook weer afdalen. En het moet gezegd, de afdaling was niet voor de poes. Ik denk dat de mamsie er het handvat van de deur bijna heeft afgenepen. Net in een heel steil stuk, zagen we dan eindelijk iets.
En dat iets, dat was ook meteen de moeite. Een hele kudde bighorn sheep. Deze dieren hebben we reeds meerdere keren gezien, maar het was toch de eerste keer dat we zo'n grote kudde zagen.
En de bighornsheep waren blijkbaar niet alleen, want plots zagen we achter ons ook een koppeltje mule deer lopen.
Toen we eenmaal helemaal beneden waren, zagen we in de verte ook een kudde pronghorns.
Het laatste stukje van de loop ging via een rivier en in die rivier zag ik plots een mule deer met haar jong drinken. we parkeerden de auto en bleven een tijdje naar dit lieflijk tafereeltje kijken. Het jong was heel curieus en zat constant te loeren naar de auto, maar mocht van mama niet dichterbij komen.
En een bison range zonder bizons, dat zou toch niet kunnen. Heel op het einde van de loop kwamen we deze jongen tegen.
We verlieten de range en reden verder de weg op naar Coeur D'Alene. Even verder langs de weg zagen we waar alle bizons zich verstopten. Een deel van de range die bij de weg lag, bood uitzicht op een hele kudde bizons. Een verboden U-turn later konden we hen op de foto zwieren.
We reden verder en verder en verder.
We hadden een flink stuk gereden en ik had eigenlijk wel zin om de beentjes eens te strekken. ik zag een afrit naar Historic Wallace en besloot impulsief om hier even te stoppen. Wallace is een klein stadje dat met de komst van de Interstate helemaal verloren ging gaan, aangezien de Interstate dwars door het stadje ging gaan. Daarmee was het doodsvonnis getekend. Maar de inwoners gingen daar niet mee akkoord en besloten maar om met eigen geld een brug te financieren zodat hun stad behouden bleef.
Wallace was een mijnstad en probeert nu toeristen te lokken naar de oude mijnen. Het stadscentrum is helemaal in de oude sfeer behouden en je kunt er met en oud trolleybusje een rit maken naar de oude mijnen die even buiten de stad liggen. Wij waren de laatste klanten van de dag en hadden het volledige trolleytje en de gids voor ons alleen. Maar dat kon het enthousiasme van de gids niet temperen.
Een aanrader voor al de urbex-liefhebbers, maar dan met eigen auto, zodat je kan stoppen waar je wil. We gingen nog iets eten in de plaatselijke pub en reden daarna verder naar Coeur D'Alene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten