Het is een bewogen tijd die we achter de rug hebben. De bomma werd in het ziekenhuis opgenomen toen we terug waren uit New York. na weken van up en down en twijfels of de reis uberhaubt wel ging kunnen doorgaan, verloor de bomma de strijd. Het is een surrealistisch gevoel. Op zaterdag de bomma begraven, en op zondag valiezen zitten maken. Maar we mochten de reis niet afzeggen. Ze heeft het ons zelf nog gezegd, dat we ervan moesten genieten. Dus dat gaan we ook doen. Dit jaar een rondje noordwesten. Ja, dezelfde coté van vorig jaar, maar met een paar andere dingen. Op het programma vooral natuur, natuur en natuur.
De heenreis verliep met wat hobbels in het parcours. De eerste vlucht van Zaventem naar Newark verliep vlotjes. We hadden een super zitplaats, plaats om acrobatische oefeningen met je benen te doen à volonté. Een persoonlijk entertainment systeem met meer dan 200 films. En het eten mocht er ook best zijn.
Maar in Newark begon het gehobbel. We vlogen door de emigratie, op amper een half uurtje waren we goedbevonden voor het land. De mamsie moest wel weer al haar vingerafdrukken geven, wat wil je, zo'n halve terrorist die vorig jaar zonder vingerafdrukken wilde binnenraken.
En dan begon het wachten. De vlucht had wat vertraging, en de gate werd twee keer veranderd, maar we vertrokken uiteindelijk toch naar Seattle. Jammergenoeg hier geen entertainment aan boord, dus maar de oogjes wat dicht gedaan en toch wat gedommeld.
In Seattle rolden onze koffers als een van de eersten van de band en ook bij Alamo verliep alles vlot. We kozen een groene Jeep, zo zouden we hem altijd gemakkelijk vinden, en reden naar ons eerste hotel. Een kamer met jaccuzzi, voor nog geen 50 euro. Alleen was het vinden van de knop van de jaccuzzi en al 26 uur op weg zijn niet de ideale combinatie. Of lag het aan het feit dat de knop, volkomen logisch, aan de andere kant van de kamer was?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten