We bouwden onze veranda wederom om tot een ontbijtruimte en ik zwierde nog eens al ons gerief in de jeep. Die begint er toch steeds stoffiger en stoffiger uit te zien. De dirtroad naar de ranch zal er ook wel voor iets tussenzitten, denk ik zo.
We reden naar Yellowstone, maar in plaats van via Jackson en Grand Teton te rijden, reden we via de Mesa Scenic Byway, zodat we Yellowstone van aan de westzijde binnenreden.
Onderweg stopten we een paar keer. Aangezien het al een paar dagen geleden was dat we nog een waterval gezien hadden, en we serieuze afkickverschijnselen begonnen te vertonen, stopten we bij de Lower Mesa Falls. Van op het viewpoint, dat een klein stukje van de weg ligt zie je heel in d everte de waterval. Mooi, maar we hadden al mooier en indrukwekkender gezien.
Op naar de Upper Falls dus. Ah ja, als je lower falls hebt, dan heb je logischerwijs ook Upper Falls. We zochten naar een parkeerplaats, wat was het hier druk zeg. Mijn jeepje dan maar geparkeerd op de parking van de RV's. Ha! We wandelden naar de falls, een stuk naar beneden. Tja, what goes down, must go up again, dus dat werd straks weer klimmen. We wandelden door het bos en hoorden het water ruisen. Eerst kwamen we bij de top van de waterval. HIer kon je al goed zien hoe breed de waterval hier is. Daarna liep het pad verder tot aan een paar platforms waar je een heel mooi zicht had op de waterval. Het is echt een stop waard, deze watervallen.
We gingen nog even het kleine visitorcenter binnen, waar ik van de ranger ter plaatse enkele stempeltjes kreeg voor in de scrapbook. Er hingen enkele opgezette koppen. Onder andere van een moesmoesje. Zo is ons mamsie ook weer content, heeft ze toch al minstens 1 gezien deze reis.
Na de Mesa Falls reden we verder richting West Yellowstone. Dit stadje ligt net voor de parkgrens van het grote nationale park. Het is heel toeristisch gericht, maar ik ging op zoek naar een scrapbookwinkel. En aangezien de huisnummers hier vaak niet elkaar opvolgen, was het niet zo evident. Bleek mijn flinke jeep zich gewoon netjes voor de deur van het winkeltje te parkeren.
Een aardige scrapbuit later gingen we ons buikje gaan vullen. We liepen een beetje verder naar Buckaroo Bills waar je in huifkarren kunt eten. Ach, zo fout maar he, op vakantie ga je om alle foute dingen te doen, niet?
Met een burger achter de kiezen trokken we verder naar Yellowstone zelf. Vorig jaar hadden we net na het binnenrijden van het park direct onze eerste wildlife te pakken. Dit jaar liet het echter wat op zich wachten. Tot ik plots een aantal auto's lekker schots en scheef geparkeerd zag staan. Jep, daar waren de eerste Elk(e)s op de afspraak. mooi langs de weg, in het gras en poseren maar. De 'jacht' was geopend.
We reden verder naar onze slaapplaats, de cabins van Mammoth hot springs. Ik zag plots enkele mensen met grote verrekijkers zien staan, en een ranger erbij! Rangers = beren, dus ik parkeerde mijn auto op een pull-out (toch een keer de parkregels volgen hé) en ging polshoogte nemen. Een van de mensen meende een beer gezien te hebben, de ranger leek hem niet echt te geloven. Tot ik met mijn telelens hem het bewijs onder de neus kon steken, er was inderdaad een beer. Bleek het nog wel om een grizzly te gaan, die hadden we nog niet gezien.
Toen meneertje zich achter de bomen ging verschuilen, besloten wij ook verder te rijden. Na wat verkeersopstoppingen door een centraal geplaatste bizon kwamen we aan in het hotel. Onze cabin was leuk gelegen, met uitzich op het graspleintje, en ook de huisdieren van dienst waren al van de partij.
Nadat de bagage uitgeladen was, reden we nog even naar Lamar Valley, een plaats in het park dat gekend is voor de vele dieren die je er kunt spotten. Het was het ritje zeker waard, de buit van vandaag werd nog aangevuld met elkes, pronghorntjes, vele vele bizons en een moesmoesje, een mannetje met een ferm gewei! Mamsie helemaal tevreden.
Bij het terugrijden naar de cabin reeds ik lekker langzaam, der zat toch niemand achter mij ( en hé, in Yellowstone rijdt iedereen traag in de vooravond, want iedereen zit meer naast de weg te loeren dan erop). Plots ging ik op de rem gaan staan. Ik had beweging gespot op de grashelling naast de weg. En inderdaad, ik had het juist gezien, een beer. Een berin, met haar cub mee. We zaten als kleine kinderen die de flosh getrokken hadden op de draaimolen in de auto. Enkele ogenblikken lang had ik de beertjes helemaal voor mij alleen, maar al gauw stond er een pak auto's achter ons. Gelukkig was er niemand die haast had of die eiste van de auto's te verzetten. Mama beer had er duidelijk zin in, want ze kwam nog wat dichter naar ons toe (niet té dicht) en poseerde mooi voor de foto's.
Het was wat de mamsie noemde, ons gloire de moment! (oja, heeft ze echt zo gezegd)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten