Woensdag 18 juli 2012: Buffalo naar Badlands NP

Vanmorgen wakker geworden in ons leuke motel in Buffalo. Ons mamsie ging effen koffie halen op het gazon, en dat duurde meer dan een halfuur. Was ze niet in gesprek geraakt met de moeder van de eigenaar.

Toen ik haar eindelijk had losgekregen van het babbelgat vertrokken we richting South Dakota. Toen we over de interstate reden, verdienden we onze eerste filmrol in Amerika. Eindelijk beroemd! Als je ons wil zien, gewoon via Google Streetview, als je een blauwe Hyundai Tucson zien, that’s us!

Onze eerste echte stop van de dag was bij Devils Tower. Dat is een grote monoliet die zo plompverloren in het landschap staat. Met onze America The Beautifull pas mochten we zo doorrijden bij de entrance en we reden door naar het visitor center aan de voet van de Tower. Ik ging mijn stempeltjes gaan halen en mijn sticker van het monument, allemaal verzamelen voor als ik er ooit toe kom de reis te scrappen.

We keken wat rond in het visitor center en gingen dan naar buiten. Met een paar grote verrekijkers die stonden opgesteld konden we op zoek gaan naar klimmers op de wanden. Het leken wel kleine miertjes die op en neer kropen. We keken nog wat rond, trokken nog wat foto’s en gingen weer verder.

Na enkele uurtjes stopten we bij Applebees om te eten. Dat blijft toch een van onze favoriete ketens om te gaan eten. Het is geen fastfoodketen in de nauwe zin van het woord, maar de gerechten zijn lekker, ideaal van hoeveelheid en betaalbaar. Ik ben helemaal verslingerd aan hun Cajun Shrimp, groot was dan ook mijn teleurstelling toen bleek dat ze de kaart hadden aangepast en er geen Cajun Shrimp meer geserveerd wordt. De serveuse moest lachen toen ik het haar vroeg en zei dat ze het ook jammer vond, was blijkbaar een heel populair gerecht. Dan maar een ander gerecht met scampi genomen. Pfieuw, wat waren dat er veel, ik kreeg 16 gefrituurde scampi’s en dat voor nog geen 10 dollar, ik zie het de Belgische eethuisjes nog niet achterdoen.
Toen we ons buikje weer meer dan rond hadden gegeten, trokken we verder. Niet ver van onze middagstop lag Deadwood. Canvaskijkers horen vast al een belletje rinkelen. De serie is inderdaad gebaseerd op dit stadje. Tegenwoordig is het stadje een toeristenplaatsje geworden, maar het is toch altijd leuk om zo eens rond te lopen in zo’n plaatsje. Het leuke is, dat je hier in Amerika op je gemakje kunt rondlopen en winkeltjes zien, zonder dat je direct door overijverige verkopers wordt lastiggevallen.

We pikten ondertussen ook nog een kleine re-enactment mee van een schietpartij die er ooit eens was gebeurd. Het was wel grappig om zien, hoe die acteurs helemaal opgaan in hun rol. We slenterden verder terug naar onze auto en vatten het laatste stukje van onze route aan.

We reden via Rapid City naar de ranch waar we de volgende nachten zouden verblijven. Na ettelijke mijlen van loose gravel en road Works zagen we het bord van de ranch verschijnen. We hobbelden het pad over en werden verwelkomd door Phil en Amy en hun drie kinderen. Deze ranch is echt een aanrader als je een overnachting zoekt bij de Badlands. Het ligt er slechts enkele mijlen van, kijkt erop uit en als je een dierenvriend bent, moet je zeker komen. Het ontvangstcomité bestaat uit twee ezels, een hond Hank en een poes Cowboy. Cowboy was bijna twee druppels water Baziel en het duurde niet lang of meneertje had precies ontdekt waar hij de rest van de avond wou doorbrengen: op mijn schoot.