dag 4: Yosemite: De Panorama-trail

Vandaag vroeg uit bed want we hebben een zware dag op het programma staan. We wilden met de bus van 8u30 naar Glacier Point. Die bus vertrok aan de Yosemite Lodge, en om zeker te zijn dat we parkeerplaats gingen hebben bij de Lodge, vertrokken we dus redelijk vroeg. Onderweg zagen we eerst een hert, dat zijn kont toonde aan ons, en daarna zagen we langs de weg een wolf lopen. Dat was toch eventjes in de ogen wrijven. Natuurlijk zat het fototoestel op dat moment lekker ver weg in de fototas. Ontbijten deden we in de Lodge zelf. Een stevig ontbijt, want vandaag gingen we wandelen - hiken zoals ze dat hier noemen.

De bus vertrok bijna stipt op tijd en de chauffeur was een vlotte dame die beschikte over de droge humor waar veel Amerikanen langs hier blijkbaar over beschikken. Ze vertelde veel over het park en over de geschiedenis.

Aangekomen op Glacier Point, gingen we eerst even naar het Vista Point, waar je echt een prachtig uitzicht hebt over heel het park.


En daarna was het tijd voor het echte werk: de Panorama-Trail.


Jep, daar helemaal beneden, onderaan die waterval, daar moesten we naartoe.

Het eerste deel van de tocht, zo'n twee mijl, was over een gemakkelijk bospad naar beneden. Het was niet te steil en het pad was aangenaam om lopen. Toch maar goed onze ogen opgehouden of we geen slangen of beren tegenkwamen, maar niks van dat alles.

Ons eerste rustpunt was aan Illouette Falls.

Van daaraf ging het terug bergop. En mannekes, wat was dat een stuk bergop. De mensen van het Alles Amerika-forum die zeggen dat het een 'stukje' bergop is, amai, twee mijl klimmen, dat is een serieus stukje. Traag maar gestaag gingen we toch omhoog. Wat kan een mens op dat moment zijn conditie vervloeken. Ons moeder huppelde als een berggeitje natuurlijk die berg omhoog, terwijl ik, als een muilezel achtersjokte. Maar het geitje en de muilezel kwamen uiteindelijk toch boven aan, bij de Nevada Falls. Daar hebben we toch ook even gerust, en wat bijgetankt.

Bij de Nevada-falls kun je kiezen, je neemt ofwel de Mist Trail naar beneden, ofwel de John Muir trail. Een ranger die we tegenkwamen, raadde ons aan om de John Muir te nemen, omdat die minder belastend was voor de knieën. Wij als brave schaapjes (jaja, de hele beestenboel passeert hier vandaag de revue) volgden haar advies netjes op, maar dat hebben we ons achteraf wel beklaagd.

Het pad was niet zo mooi effen als het eerste deel van onze toch. Het was een pad vol stenen waar je steeds moest zoeken achter de juiste weg naar beneden.

Vooral het laatste stuk, van de Vernall Falls tot aan de Bridge, was een heel lang stuk, waar maar geen einde aan leek te komen. Toen we bij de Bridge aankwamen, verkeerden we in de veronderstelling dat we bijna aan het einde van de Trail waren, maar niets was minder waar, we moesten nog een heel eind op en neer over een asfalt-weg. Na iedere bocht in de weg kwam er een nieuw stuk pad.

Uiteindelijk bereikten we dan toch de stopplaats van de Shuttle Bus. Die bracht ons terug naar de Yosemite Lodge. We strompelden (allé, ik strompelde en mamsie slenterde naast mij) naar de auto en we reden terug naar de Yosemite View Lodge.

Het is zeker een hele mooie Trail, en je hebt echt wel een heel mooi uitzicht over de vallei, maar ik zou toch zeggen, onderschat deze Trail niet. Je hebt er best een goede conditie voor. (enne, als kleine opsteker voor mezelf, voor ons liepen er enkele jonge Belgen, en het ging bij hen ook niet zo snel de berg omhoog, ze moesten ook heel veel rusten en ons zelfs een paar keer laten passeren, beetje stom misschien, maar dat geeft een mens toch een beter gevoel).