Van Bishop naar St George

Vandaag stond er een rijdag op het programma. Dwars door de staten Nevada en Arizona tot in Utah. Een groot deel van onze reis dit jaar speelt zich af in Utah, de Mormonenstaat. Ik had een route uitgestippeld die rond Death Valley ging, want korter was dan erdoor, maar de mamsie is nu eenmaal hoteldebotel van Death Valley en wees de opgemaakte route af en besloot een extra Nationaal Parkje aan onze reeds lange lijst toe te voegen. We brachten reeds twee keer een bezoek aan dit park, en beide keren bleven we er ook in overnachten, dus deze keer zou het beperkt blijven tot een blitzbezoekje.

Het is raar, maar we zijn allebei fan van dit park. Oké, gekke mamsie een beetje meer dan ik, maar ook ik vind het een van de mooiste parken. Het is zo veelzijdig en er is zoveel te zien in het park, en natuurlijk het feit dat je in DEATH VALLEY bent, is op zich al bijzonder. Het is bizar om te zien en te horen dat zoveel mensen bang zijn  van Death Valley, terwijl het helemaal niet zo beangstigend is. Ja, je moet voorzien zijn, je tankt je auto best vooraf helemaal vol, al heb je ondertussen twee tankstations in het park zelf. Ja, je voorziet best veel water, en je verplicht jezelf ook om bij iedere korte stop water te drinken. En hiken, das voor de hele zotte mensen.

  

We hadden in Yosemite redelijk veel regen gehad, toen we de Tioga Pass overreden, en blijkbaar had het ook hier in Death Valley goed geregend, want het 'dry lake' was vandaag helemaal niet zo dry. Er stond zelfs serieus veel regen in. Even de breedhoeklens op de camera gezet om toch wat foto's te nemen. 

Langs de weg zagen we verschillende keren nog de resten van de regen, namelijk kleine flash floods die geweest waren. De grond in Death Valley is zo droog, dat wanneer het regent (en o ja, het regent hier nooit een beetje, het stortregent hier altijd) de regen gewoon geen tijd heeft om in de bodem te dringen, en dus op zoek gaat naar de weg om te stromen, wat resulteert in Flash Floods. Enkele jaren terug zijn er zelfs doden gevallen bij een flash flood die Furnace Creek wegveegde. Gelukkig vandaag een droge hemel en dus veilig rijden.

We stopten niet in Stovepipe Wells, maar wel in het nieuwe visitor center bij Furnace Creek. Wat een verandering bij de vorige keer. Toen we hier de vorige keer waren, bestond het visitor center uit een container met enkele basis dingen. Nu is het een prachtig gebouw met mooie expositie en uitgebreide giftshop. Ik haalde mijn stempeltjes op, kocht de retro sticker van het park en we moesten natuurlijk ook nog eens poseren bij de thermometer buiten.

We lieten Badwater rechts liggen en kozen voor de kortere weg het park uit. De route langs Badwater zou ons echt veel te veel tijd kosten. Bij het uitrijden van het park kwamen we enkele kleine dorpjes tegen, maar die waren ofwel doods ofwel op sterven na dood.

Rijden, rijden, scrapbookwinkel leegshoppen, rijden rijden rijden. Het werd steeds later en later, wat mooie luchten opleverde, maar ook wat stress, want rijden in den donker in Amerika, is echt wel rijden in de donker. Straatverlichting kennen ze hier niet, zelfs niet op de grote snelwegen.

Eindelijk, aangekomen, met dank aan Voetje (vrachtwagen met wiellappen die net voetjes waren die stapten en die mijn gids was in het donker).