dag 2: New York New York

De eerste volledige dag op Amerikaanse bodem. We genoten van een heerlijk uitgebreid warm ontbijt in het hotel. Nadat we onze reserves aangevuld hadden, vertrokken we voor een dagje NY. We namen de metro naar South Ferry, helemaal het uiterste puntje van het eiland Manhattan. De mamsie was er niet zo happig op, de metro nemen. Maar enkele ruzies met de ticketscanners daar gelaten, heeft ze het goed overleefd.

Het was buiten al lekker warm zo vroeg op de dag, maar dat was niks vergeleken met in de metro zelf. Gelukkig moesten we niet lang staan wachten op het metrostel en konden we genieten van de frisse airco die er gelukkig wel in de stellen zelf is.
12 haltes later stapten we uit bij South Ferry en liepen naar Battery Park. We waren ruim op tijd en zetten eerst een monument op de foto. een enorme bronzen adelaar als laatste saluut aan de mannen van de Navy, Coast Guard, ... die op zee omgekomen zijn.

Daarna liepen we verder naar Castle Clinton waar ik me eindelijk een paspoort aanschafte van de nationale parken. Na vijf jaar stempeltjes verzamelen in alle Nationale Parken die we aandoen, vind ik het eindelijk eens tijd om zo'n paspoort aan te schaffen. Ik ga thuis stiekem ut de scrapbooks iedere keer eentje halen en erin plakken.

En dan was het zover. Een Amerika-reis is altijd een reis van wachten en in een rijtje staan. We schoven aan voor de security check in voor de Statue Cruises. Tingeling, daar mocht ik gefouilleerd worden. Niks verdacht, ik mocht gewoon verder.
De boot zat afgeladen vol en bracht ons heel snel naar Madammeke. Het statue of Liberty hadden we vorig jaar al eens vanop het water mogen bewonderen, maar konden we toen niet bezoeken omdat Sandy wat roet in het eten, of water op het eiland, gegooid had. Deze keer dus een herkansing.

We hadden tickets voor de pedestal, geen crown tickets. We klommen de 159 trappen omhoog tot op de pedestal. Van daar heb je een heel mooi zicht op het eiland rond madammeke, en op Manhattan, en op Ellis Island, maar eigenlijk niet op madammeke zelf. Persoonlijk zou ik het niet aanraden als je op bezoek komt. Het brengt niet echt iets speciaals bij aan het bezoek.

We daalden terug af en liepen nog het toertje van het eiland, waarbij we madammeke vanuit allerlei hoeken op de foto zetten.

Nadat we madammeke helemaal hadden bestudeerd, namen we opnieuw de ferry en vaarden naar Ellis Island. Daar bezochten we het museum wat heel interessant was en best emotioneel met momenten. Zelf hebben we geen voorvaderen die langs hier gepasseerd zijn, maar ik kan me best inbeelden dat als je een nakomeling bent van iemand die ellis island gepasseerd is, het best een beladen bezoek is.

Laatste keer de ferry op en we gingen terug naar Battery Park. Daar gingen we op zoek naar het monument van de Waalse settlers, maar jammergenoeg bevond zich dat in een deel dat afgesloten was voor publiek.
Dan maar terug naar de metro. Mamsie opnieuw in gevecht met het ticketmachien, maar na wat gefoeter lukte het dan toch haar mee te krijgen en reden we zes haltes verder naar SOHO.
We dronken onze eerste starbucks (hoho, gewoonweg een hele dag gewacht vooraleer een starbucks te doen!) en wandelden op ons gemak richting Perry Street. Daar zochten we naar nummer 1688, het huis dat bekendstaat als het huis van Carrie in SATC. We poseerden, trokken een fotootje en deponeerden wat kleingeld in een box die de eigenaars opgehangen hebben. De eigenaars hebben van een nood een deugd gemaakt en zamelen geld in voor animal shelters. Ze vragen aan alle fans die passeren en poseren om ook even te doneren.

Na dit kort intermezzo liepen we verder naar de volgende stop op ons lijstje. Een weerzien met Magnolia Bakery. Wat verkopen ze daar toch heerlijke cupcakes. Ok, het is vooral bekend, wederom, door SATC, maar wat een gezellig winkeltje is dat toch. Zo lekker vintage en zo lekker. Net als vorig jaar aten we onze cupcakes op in het parkje net voor de Bakery.

Meet Juicy en Johny, twee bassets die ook even kwamen uitrusten in het parkje en die direct vriendjes wilden worden. Wat een lieverds waren het toch.

En voort met de geit. We wandelden verder naar de High Line. Soho is echt een leuke buurt om in rond te wandelen, en heel goedkoop, want de winkels zijn hier allemaal pokkeduur waardoor je niks koopt. Handig zo!

Ik had al veel gelezen dat de High Line een must do is als je naar NY gaat. Wij waren er de vorige keer niet toe gekomen deze te wandelen, maar na vandaag sluit ik me aan bij de fans van dit traject. De High Line is een oud treinspoor dat door de stad liep, op een hoogte van de eerste verdieping. Het geraakte in onbruik en verloederde helemaal. Tot een groep idealisten besloot om van de High Line een nieuwe trekpleister te maken en een groene mijl in de stad. Nu is het een heerlijk pad om te lopen, tussen het groen, met om je heen vaak oude en nieuwe gebouwen. Een heel ander gezicht van NY.

Ik had voor deze avond een reservatie gemaakt bij een thai tussen de high line en ons hotel in. Omdat we te weinig tijd hadden om weg en weer naar het hotel te lopen, besloten we iets vroeger naar de Thai te gaan. Het was Happy Hour en we bestelden allebei een cocktail. Voor mij een Cosmo (what else?) en voor de mamsie een Margarita. We bestelden een hoofdgerecht en moesten niet lang wachten. Dat is zo leuk aan gaan eten in Amerika, het eten is er lekker, is er snel en is er heet op je bord. Mamsie smulde van de Mushroom schotel en ik genoot van een pikante curry met scampi. Ik dronk wel drie glazen water uit, maar het was zooooooooo heerlijk.
Buikje vol en hoofdje vol van indrukken liepen we terug naar ons hotel.
We sloten de dag af bij Mood. Normaal stond dat pas morgen op de planning,  maar we passeerden er toch en we hadden nog net even tijd. Binnengegaan om 20 voor 7, en het sloot om 7u, maar ik slaagde toch nog om twee mooie stofjes aan een leuk prijsje te scoren. Swatchke zag ik evenwel niet dit jaar, jammer.
Toen we buitenkwamen bij Mood was het aan het druppelen. Met orkaan Arthur in de geburen is het hier stormachtig, en ja hoor, op een blok van het hotel weg gingen de hemelsluizen open. Toen de ergste bui over was liepen we de laatste rechte lijn naar ons hotel.