De eerste echte stop van de dag was in Best Friends Animal Sanctuary. Dit is een van de grootste asiels van Amerika. De organisatie ligt verscholen in een canyon en heeft daar een prachtige ligging. De organisatie ontstond 27 jaar geleden uit enkele vrienden die zich het lot van achtergelaten dieren aantrokken. Tegenwoordig heeft de organisatie 500 medewerkers en talloze vrijwilligers.
Best Friends werd vooral bekend dankzij National Geographic. Zij kwamen hier de reeks Dogtown opnemen, waardoor het asiel in heel amerika en daarbuiten bekend raakte. In het asiel geven ze rondleidingen op het domein, die door de uitgestrekte ligging in busjes worden gedaan. Vooraf konden we een kort inleidingsfilmpje bekijken, en we zaten al met de tranen in de ogen, dat beloofde.
Met het busje reden we door het domein. De eerste stop die we deden was bij het kattenverblijf. In totaal zijn er een stuk of tien katteverblijven, die telkens bestaan uit verschillende binnenverblijven en verschillende buitenverblijven. De asielkatjes bij ons zouden stikjaloers zijn. Wij gingen op bezoek bij de oudere poezen en de meeste van de beestjes waren maar wat blij met de aandacht die ze kregen.
De volgende stop was het hondenverblijf. Ook hier heb je er een heleboel verspreid over het domein. Iedere keer een achthoekig huisje met daarin een centrale kamer waarin de honden gesocialiseerd worden en verzorgd worden en daarrond de verschillende verblijven van de honden. De honden zitten vaak per twee of drie in een verblijf om hen te leren samenleven met andere honden wat een belangrijk punt kan zijn in de adoptie. Ieder verblijf heeft ook nog een grote buitenren waar ze de pootjes los kunnen gooien en iedere hond gaat dagelijks een wandeling maken.
Het blijft natuurlijk een droevig zicht he, al die in de steek gelaten dieren. Ik kreeg soms echt de krop in de keel als ik de verhalen hoorde of de snoetjes zag. Gelukkig was er ook veel positief nieuws, zo waren er veel adopties en goeie vooruitzichten voor de dieren. Bovendien staat Best Friends erop geen enkel dier te laten inslapen, tenzij om medische redenen.
In Best Friends heb je niet alleen honden en katten, maar ook paarden, geiten, konijnen, en zelfs een opvangcentrum voor wilde dieren die gewond zijn geraakt en terug uitgezet worden eenmaal aangesterkt.
Na de rondrit reden we zelf nog verder naar Angels Rest. De begraafplaats van het asiel. Hier worden alle dieren begraven die in het asiel hun laatste reis maakten, en ook mensen uit de omgeving kunnen hier hun geliefde huisdier laten begraven. Op dit uitgestrekte kerkhof hangen heel veel windgongen, in het begin werd er voor veel dieren als in memoriam een windgong gehangen, maar nu zijn ze daarmee gestopt. Het geklingel op de verder desolate plaats geeft wel kippenvel. En het lezen van al die lieve afscheidswoorden, tja, hoe kan het ook anders, ik hield het absoluut niet droog. En iedereen die dat flauw vindt, dat is dan zijn of haar probleem.
Na dit indrukwekkende bezoek reden we verder door naar Bryse. We passeerden heel wat nederzettingen waar toerisme nog niet zo hard heeft toegeslaan, wat soms voor echte 'amerikaanse' plaatjes zorgde.
Net voor we aan Bryce Canyon kwamen reden we door Red Canyon, wat heel veelbelovend was voor wat er ons in Bryce stond te wachten.
IN Bryce logeerden we in de Best Western Ruby's Inn. We checkten in, zochten onze hotelkamer en gingen daarna nog even naar het 'old town' aan de overkant van de straat. Een nagebouwd westerndorpje met enkele winkeltjes in.
We kochten ook nog onze postkaartjes in de General Store van Ruby's Inn en keken onze ogen uit wat er daar allemaal aan de muur hing.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten