dagje zion

Van Bryce canyon reden we door naar het volgende natuurpark op onze lijst. Zion NP. Ik was eigenlijk niet zo goed voorbereid op wat ons stond te wachten in Zion. had wel veel op het forum gelezen en zo, maar had eigenlijk relatief weinig foto's bekeken van dit park. Op weg naar de tunnel om het park binnen te rijden zagen we een heleboel auto's aan de kant geparkeerd. En nog steeds de woorden van de chauffeur in Yosemite vorig jaar in gedachten, als er auto's kris kras staan, en mensen raar doen, dan is er een beer, de auto maar aan de kant gezet en wat we zagen was weliswaar geen beer, maar een kudde Desert Bighorn Sheep, die gezellig naast de kant van de weg stonden te grazen.



We zijn dit jaar best verwend met al het wild dat we hebben gezien langs de weg, veel meer dan vorig jaar.


We overnachtten in Best Western Zion in in Springdale en gingen de dag erna een volledige dag het park in. De auto aan het hotel gelaten en de gratis shuttlebus genomen die naar het park reed. Daar overgestapt in de parkshuttle en helemaal naar het verste punt doorgereden. Daar deden we de Riverside Walk, die eindigt aan het beginpunt van de Narrows, maar die trail hebben we niet gedaan. Om de Narrows te lopen moet je door de rivier wandelen, en met een moeder die geen goeie vriendjes is met water, en mezelf die geen goeie vriendjes is met enkelomzwikken, hebben we wijselijk besloten alleen te kijken naar de Narrows.


Toen wij daar wat zaten te verkoelen in de schaduw, want man wat is het heet in Zion, kwam er net een ranger aan met in zijn kielzog een heel reddingsteam. Wij dachten eerst dat het om een oefening of zo ging in de Narrows, maar later die dag hoorden we dat het wel degelijk ging over een zwaargewonde persoon die ze moesten uit de trail halen.

Wij stapten terug op de shuttle bus en maakten nog een paar stops in het park zelf. Zo stopten we onder andere bij Weeping Rock, de huilende rots. Deze trail bestaat uit een pittige klim, die niet zo lang is en die je leidt tot bij een rostwand waar een natuurlijke bron ontspringt. Het water druppelt langs de overhangende rotswand naar beneden en geeft daardoor het gevoel dat de rots boven je aan het huilen is. Wij hebben even zitten verpozen en zitten genieten van het uitzicht, want het is de klim wel waard, het zicht dat je bovenaan krijgt.

En dit is voor veel hikers waar het hen allemaal om te doen is, Angels landing. De mormoonse ontdekkers van Zion gaven de rots deze naam omdat het volgens hen enkel engelen uit de hemel konden zijn die boven op deze rots konden staan. Da mannen draaien zich vast in hun graf moesten ze weten dat er nu dagelijks tientallen, misschien honderden zijn die zot genoeg zijn om de trail naar de top te doen. Het laatste stuk van de trail gaat over een pad met aan beide zijden een diepe afgrond. Wij besloten wijselijk het maar vanop de grond aan te zien. Ik vond het maar creepy, die mensen op de rotskim te zien lopen.

Zion is een nationaal park dat ons heel aangenaam verrast heeft. De pracht van de natuur, de zuivere lucht, het zal het contrast enkel nog groter maken met wat ons de volgende dagen te wachten staat. Lawaai, lichten, ... viva las vegas.