Van Death Valley naar Seqouia NP

Volgende etappe in de reis, verder door Death Valley op weg naar Seqouia NP. Ons laatste natuurpark op onze weg. Vandaag een lange rijdag op de rol, dus niet te laat vertrekken was ons plan. Alles in Wizze geladen en de parking afrijden. Hé, zag ik daar niet net een madam met een grote telelens de andere richting uitcrossen? Toch efkes de auto terugdraaien... He shoot, loopt de huiscoyote daar niet net achter ons gebouw weg. We hadden hem gisterenavond al gezien maar hadden dan enkel de kleine camera mee en die doet er in vergelijking eeuwen over om af te drukken, dus geen deftige foto van de coyote. Mams al kwaad dat hij achter het gebouw verdween, tot ik plots dacht als hij aan de ene kant verdwijnt, dan komt hij er aan de andere keer weer uit dus even met de auto doorgereden naar het einde van de parking en ja hoor, daar stond meneer schoon te poseren. Dus rap even afgedrukt. En ja hoor, die groene ondergrond, dat is echt wel Death Valley (golfterrein).



Toen de fotoshoot erop zat en ik de stempeltjes gaan halen was in het visitor center dat nu in Furnace Creek gelokaliseerd is, trokken we verder, door Death Valley. We stopten bij de Sand Dunes, hadden die vorig jaar links laten liggen omdat we al later aan waren.



Bij het buitenrijden stopten we, na een serieuze beklimming en een nog serieuzere afdaling bij het bord. Gisteren voorbij gereden en niet kunnen omkeren. Er stond een volledige meute Franse Harleyrijders bij het bord en we kregen ook nog het gezelschap van twee laagvliegers. Man, wat maakte dat lawaai zeg.



We reden verder het park uit en zagen onderweg nog veel restanten van floods die hier blijkbaar onlangs voorgekomen waren. Veel modder over de baan en ook veel road works om de weg te herstellen. In het park waren veel campings en routes ook gesloten door flood damage.

We reden verder via Lake Isabelle, waar ik serieus in de remmen moest.


Het landschap was heel gevarieerd op deze weg. En wat hebben wij veel road works gezien al deze reis. Lake Isabella is een prachtig meer en het was ook een prachtige route om te rijden, al zal mamsie willen dat de afdaling lans de Kern-rivier de komende jaren niet meer in onze route voorkomt.

Van las Vegas naar Death Valley

Eindelijk de blog een beetje updaten. We hadden na twee nachten en een volledige dag wal weer onze buik vol van Las Vegas. Het is een speciale stad om te zijn, maar wij hebben er geen overdosis voor nodig.

Aangezien we vandaag een relatieve korte rit voor de boeg hadden, zijn we eerst nog een beetje gaan shoppen. We hadden de avond dat we naar Fremont Street zijn geweest al gezien dat er bij de Walmart een Petsmart en een Michaels waren en zijn dus nog een paar inkoopjes gaan doen. Vooral in de PetSmart keken we onze ogen uit, wat hebben ze hier veel voor beestjes. Niet alleen de vaste onderdelen voor hond/kat/vis/vogel maar ook een hele uitgebreide gang met spulletjes voor fretten, en een gang voor konijnen en voor reptielen (brrr, maar ver van de bakken gebleven).
We konden toch niet met lege handjes naar buiten gaan hé. We moeten nog aan twee huisgenootjes denken.


En dan gingen we naar Death Valley. We reden langs Pahrump en aten in dezelfde KFC als vorig jaar. Daarna reden we het park binnen. De route langs het zuiden is een mooie route en is helemaal niet zo steil als de westelijke route. Die staat ons morgen te wachten.
Na een keer goed in de remmen te gaan voor een roadrunner die op de road runde (tja) stopten we voor de eerste keer in badwater. Amai, wat was het hier een heel stuk kalmer dan vorig jaar. Maar ja, dan ook geen ultraloop aan de gang dit jaar.


Daarna verder naar ons hotel in Furnace Creek en onderweg nog wat genieten van het uitzicht, en remmen voor onozele toeristen die in het midden van de weg gaan staan om een schonen foto te trekken.

Bij aankomst zagen we dat het nog relatief rustig was in het hotel. We vroegen dan ook een kamer op de gelijksvloer. Je moet weten dat er in het hotel geen liften zijn en het nogal heftig is om in die hitte alles naar boven te sleuren. En bij het inspecteren van de kamer was ons mamsie direct in een goeie mood, schommelstoeltjes.

's Avonds zijn we gaan eten in het restaurant van het hotel zelf. Ons moeder bestelde een pasta en ik een kleine schotel, want ik had het eigenlijk redelijk warm. En aangezien ons mamsie toch nooit de porties opkrijgt die ze hier voorgeschoteld krijgt, smulde ik lekker mee. Wat was dat een lekkere pasta zeg!

las vegas: goed voor een dagje

Van het prachtige Zion reden we naar het flitsende Las Vegas. onderweg brachten we nog een bezoekje aan het Valley of fire-park, wat heel heet maar heel mooi was. Het contrast kon niet groter zijn, vanuit het desolate park kwamen we in de drukke wereld van Las Vegas, wat was dat even een aanpassing. We logeren in het gloednieuwe cosmopolitan-hotel en wat voor een super deluxe kamer hebben we! Sjieke dinges, lik dam al een paar keer gezegd hebben! We deden nog een paar inkopen en trokken toen naar Fremont Street, iets wat we vorig jaar bij ons eerste bezoek aan LV niet gedaan hadden.


Op aanraden van Jean-Marie gingen we eten in de Golden Nugget. Zij hebben een heerlijk seafood-buffet en we hebben allebei ons buikje rond gegeten. We waren net op tijd buiten om de show te zien waar het in deze straat eigenlijk allemaal om draait. Over een lengte van 400 meter is deze straat overspannen door een gigantisch videoscherm waar ze ieder uur een lichtshow op projecteren.

Het thema van de lichtshow was de jaren 80 met vooral aandacht voor Queen. De show mocht er best wezen en de muziek stond zo hard dat je het tot in je kleinste vezeltje voelde daveren.

Na de show trokken we terug naar het hotel dat op de Strip ligt. We hebben vanaf ons terras zicht op de fonteinen van het Bellagio en kunnen zo van de fonteinendansen genieten. Iedere twintig minuten een andere show, gaande van Con te partiro tot als afsluter Amazing Grace.

Onze volledige dag in Las Vegas hebben we gebruikt om op ons gemak eens uit te slapen, heel rustig te ontbijten op de kamer, hé, picknicken op de hotelkamer met zicht op de strip is best gezellig hoor, en daarna hebben we een stapje dwars door Europa gezet. We bezochten Parijs, Venetië en Rome, allemaal op luttele stappen van elkaar, best handig zo.

We sloten ons verblijf in Las Vegas af met een show van Cirque du Soleil, Mystere. De show was schitterend, je had ogen en oren te kort voor alles wat we zagen. Dankzij een aanbieding op internet had ik tickets voor hele goeie plaatsen kunnen boeken en we zaten dan ook ideaal om de hele show te zien. Je mocht wel geen foto's nemen voor de veiligheid van de artiesten, je zal het maar meemaken dat je van trapeze naar trapeze springt en een vuur van flitsen in je ogen krijgt. Daarom even een fotootje van het net geplukt, gewoon om een idee te geven.

Een volledige dag in LV is voor ons meer dan genoeg, we zullen morgen met plezier alles in Wizze laden en deze stad weer achter ons laten. We gaan van de stad die nooit stil is naar de stilste plaats die er is, Death Valley. En aangezien de badwater ultrarun al voorbij is, gaat het nu echt rustig zijn daar. Zelfs geen internet daar, dus het zal tot binnen een paar dagen zijn.

slaapwel!

dagje zion

Van Bryce canyon reden we door naar het volgende natuurpark op onze lijst. Zion NP. Ik was eigenlijk niet zo goed voorbereid op wat ons stond te wachten in Zion. had wel veel op het forum gelezen en zo, maar had eigenlijk relatief weinig foto's bekeken van dit park. Op weg naar de tunnel om het park binnen te rijden zagen we een heleboel auto's aan de kant geparkeerd. En nog steeds de woorden van de chauffeur in Yosemite vorig jaar in gedachten, als er auto's kris kras staan, en mensen raar doen, dan is er een beer, de auto maar aan de kant gezet en wat we zagen was weliswaar geen beer, maar een kudde Desert Bighorn Sheep, die gezellig naast de kant van de weg stonden te grazen.



We zijn dit jaar best verwend met al het wild dat we hebben gezien langs de weg, veel meer dan vorig jaar.


We overnachtten in Best Western Zion in in Springdale en gingen de dag erna een volledige dag het park in. De auto aan het hotel gelaten en de gratis shuttlebus genomen die naar het park reed. Daar overgestapt in de parkshuttle en helemaal naar het verste punt doorgereden. Daar deden we de Riverside Walk, die eindigt aan het beginpunt van de Narrows, maar die trail hebben we niet gedaan. Om de Narrows te lopen moet je door de rivier wandelen, en met een moeder die geen goeie vriendjes is met water, en mezelf die geen goeie vriendjes is met enkelomzwikken, hebben we wijselijk besloten alleen te kijken naar de Narrows.


Toen wij daar wat zaten te verkoelen in de schaduw, want man wat is het heet in Zion, kwam er net een ranger aan met in zijn kielzog een heel reddingsteam. Wij dachten eerst dat het om een oefening of zo ging in de Narrows, maar later die dag hoorden we dat het wel degelijk ging over een zwaargewonde persoon die ze moesten uit de trail halen.

Wij stapten terug op de shuttle bus en maakten nog een paar stops in het park zelf. Zo stopten we onder andere bij Weeping Rock, de huilende rots. Deze trail bestaat uit een pittige klim, die niet zo lang is en die je leidt tot bij een rostwand waar een natuurlijke bron ontspringt. Het water druppelt langs de overhangende rotswand naar beneden en geeft daardoor het gevoel dat de rots boven je aan het huilen is. Wij hebben even zitten verpozen en zitten genieten van het uitzicht, want het is de klim wel waard, het zicht dat je bovenaan krijgt.

En dit is voor veel hikers waar het hen allemaal om te doen is, Angels landing. De mormoonse ontdekkers van Zion gaven de rots deze naam omdat het volgens hen enkel engelen uit de hemel konden zijn die boven op deze rots konden staan. Da mannen draaien zich vast in hun graf moesten ze weten dat er nu dagelijks tientallen, misschien honderden zijn die zot genoeg zijn om de trail naar de top te doen. Het laatste stuk van de trail gaat over een pad met aan beide zijden een diepe afgrond. Wij besloten wijselijk het maar vanop de grond aan te zien. Ik vond het maar creepy, die mensen op de rotskim te zien lopen.

Zion is een nationaal park dat ons heel aangenaam verrast heeft. De pracht van de natuur, de zuivere lucht, het zal het contrast enkel nog groter maken met wat ons de volgende dagen te wachten staat. Lawaai, lichten, ... viva las vegas.

sprookjesachtig Bryce

Vandaag gingen we naar het volgende Nationale park op onze lijst. Bryce Canyon! Hoewel veel mensen op het alles amerika-forum zeggen dat het park pas schitterend is als je een van de hikes doet naar beneden, vonden wij het park toch overweldigend mooi.


We reden eerst met de auto tot helemaal op het einde van het park en keerden toen terug waarbij we alle zichtpunten aandeden. Iedere keer was het landschap net iets anders, iedere keer was er iets nieuws te ondekken. Niet alleen in de Canyon, die eigenlijk zelfs geen canyon is, maar ook gewoon langs de weg. We zagen vandaag een overload aan wildlife, maar in een latere post daar meer over. Het is hier nu bijna middernacht en jullie trouwe verslaggever wil eigenlijk graag naar bed. Daarom weinig uitleg, gewoon genieten van de foto's:

We zitten nu voor onze tweede nacht in Zion, hebben deze dag genoten van dit schitterende park, maar de post zal voor morgen zijn, als ze in de lichtstad gratis WIFI aanbieden. En anders, tot in Seqouia NP!

Van page naar Bryce, via Best Friends

Vandaag reden we verder van Page naar Bryce. Voriog jaar zijn we er niet toe gekomen om naar Bryce te gaan, maar deze staat dit jaar wel op het programma. Even voorbij Kanab maakten we onze eerste echte stop van de dag. We hadden al gestopt op de Glen Canyon dam, voor de stempelkes hé. Mijn boekje begint zich al goed te vullen met stempels.

De eerste echte stop van de dag was in Best Friends Animal Sanctuary. Dit is een van de grootste asiels van Amerika. De organisatie ligt verscholen in een canyon en heeft daar een prachtige ligging. De organisatie ontstond 27 jaar geleden uit enkele vrienden die zich het lot van achtergelaten dieren aantrokken. Tegenwoordig heeft de organisatie 500 medewerkers en talloze vrijwilligers.


Best Friends werd vooral bekend dankzij National Geographic. Zij kwamen hier de reeks Dogtown opnemen, waardoor het asiel in heel amerika en daarbuiten bekend raakte. In het asiel geven ze rondleidingen op het domein, die door de uitgestrekte ligging in busjes worden gedaan. Vooraf konden we een kort inleidingsfilmpje bekijken, en we zaten al met de tranen in de ogen, dat beloofde.

Met het busje reden we door het domein. De eerste stop die we deden was bij het kattenverblijf. In totaal zijn er een stuk of tien katteverblijven, die telkens bestaan uit verschillende binnenverblijven en verschillende buitenverblijven. De asielkatjes bij ons zouden stikjaloers zijn. Wij gingen op bezoek bij de oudere poezen en de meeste van de beestjes waren maar wat blij met de aandacht die ze kregen.

De volgende stop was het hondenverblijf. Ook hier heb je er een heleboel verspreid over het domein. Iedere keer een achthoekig huisje met daarin een centrale kamer waarin de honden gesocialiseerd worden en verzorgd worden en daarrond de verschillende verblijven van de honden. De honden zitten vaak per twee of drie in een verblijf om hen te leren samenleven met andere honden wat een belangrijk punt kan zijn in de adoptie. Ieder verblijf heeft ook nog een grote buitenren waar ze de pootjes los kunnen gooien en iedere hond gaat dagelijks een wandeling maken.

Het blijft natuurlijk een droevig zicht he, al die in de steek gelaten dieren. Ik kreeg soms echt de krop in de keel als ik de verhalen hoorde of de snoetjes zag. Gelukkig was er ook veel positief nieuws, zo waren er veel adopties en goeie vooruitzichten voor de dieren. Bovendien staat Best Friends erop geen enkel dier te laten inslapen, tenzij om medische redenen.

In Best Friends heb je niet alleen honden en katten, maar ook paarden, geiten, konijnen, en zelfs een opvangcentrum voor wilde dieren die gewond zijn geraakt en terug uitgezet worden eenmaal aangesterkt.

Na de rondrit reden we zelf nog verder naar Angels Rest. De begraafplaats van het asiel. Hier worden alle dieren begraven die in het asiel hun laatste reis maakten, en ook mensen uit de omgeving kunnen hier hun geliefde huisdier laten begraven. Op dit uitgestrekte kerkhof hangen heel veel windgongen, in het begin werd er voor veel dieren als in memoriam een windgong gehangen, maar nu zijn ze daarmee gestopt. Het geklingel op de verder desolate plaats geeft wel kippenvel. En het lezen van al die lieve afscheidswoorden, tja, hoe kan het ook anders, ik hield het absoluut niet droog. En iedereen die dat flauw vindt, dat is dan zijn of haar probleem.

Na dit indrukwekkende bezoek reden we verder door naar Bryse. We passeerden heel wat nederzettingen waar toerisme nog niet zo hard heeft toegeslaan, wat soms voor echte 'amerikaanse' plaatjes zorgde.

Net voor we aan Bryce Canyon kwamen reden we door Red Canyon, wat heel veelbelovend was voor wat er ons in Bryce stond te wachten.

IN Bryce logeerden we in de Best Western Ruby's Inn. We checkten in, zochten onze hotelkamer en gingen daarna nog even naar het 'old town' aan de overkant van de straat. Een nagebouwd westerndorpje met enkele winkeltjes in.

We kochten ook nog onze postkaartjes in de General Store van Ruby's Inn en keken onze ogen uit wat er daar allemaal aan de muur hing.

Page: lower antelope canyon en bootje varen op de Colorado

Vandaag een dagje in Page, en hey, guess what, het zonnetje schijnt vandaag. De weeker ging deze morgen echt veel te vroeg, we hadden een boottrip op het programma staan. Eeerst gingen we met de bus via een tunnel helemaal naar de bodem van de Glen Canyon Dam, wauw, dat was best hoog, zo'n dam, als je eronder staat. Daar mochten we instappen in de boten. De boot was eerder een soort van vlonder, en ons mamsie ging toch veiligheidshalve maar in het midden van de boot zitten.



We vaarden met de boot door de Glen Canyon, helemaal van Page tot aan Lee's Vining, het begin van de Grand Canyon. Onze gids was een geboren Pagenaar, Pagaar, Paganees,...? en deed graag een beetje zot, wat de helft van de boot een nat pak opleverde op het einde van de tocht, maar met de hoge temperatuur was dat voor de meesten geen probleem.





De boottocht duurde drie uur ongeveer en onderweg stopten we even om naar een paar rotstekeningen te gaan kijken.



We waren rond een uur terug in het hotel en na een geïmproviseerde picknick op de kamer gingen we naar Lower Antelope Canyon. Vorig jaar deden we al de upper canyon wat een prachtige belevenis was, maar lower canyon mag er zeker ook zijn. Al was het alleen al voor het avontuur. Waar je in de upper canyon gewoon plat loopt op een mooie brede bodem, moet je bij de lower canyon echt wringen door de canyon. Laddertjes af, tussen de rotswanden door, maar de plaatjes die je te zien krijgt, zijn het geklauter wel waard! Dit is de ingang van de canyon:

Morgen gaan we naar Bryce en gaan we een bezoekje brengen aan Best Friends, een van de grootste animal shelters van Amerika. Tot morgen!

van durango naar page: mesa verde np en four corners

We trokken verder van Durango naar Page. Aangezien we Mesa Verde twee dagen geleden noodgedwongen links moesten laten liggen om op tijd aan het station van Durango te zijn, vereerden we het park vandaag met een blitzbezoek. We stopten aan het visitor center (stempelkes halen hé) en reden de twee loops en zagen zo de belangrijkste hoogtepunten van het park. Aangezien het echt een blitzbezoek was, konden we jammergenoeg niet alles bezoeken.

Toen we uit Mesa Verde reden begon het zowaar weer te regenen, het is echt wel monsoonseizoen in Arizona, en Colorado derbij. We reden verder naar Page, via Kayenta en Four Corners. Four corners is een punt waar de vier staten elkaar raken. In het middelpunt kun je mits een beetje gymnastiek in Colorado, New Mexico, Utah en Arizona zijn. Oh, en het was in allevier de staten aan het regenen :(.

Daarna reden we verder naar Page. Onderweg werden we nog voorbij gereden door een Mobilhome die veel en veel te snel reed (haja, ik reed al een ietsiepietsie te snel) en die gooide steentjes op. Knal, een op de voorruit en ja hoor, sterretje en barst in de voorruit. Dat werd bellen naar de autoverhuur. Mocht de barst groter worden, mogen we de auto wisselen in Las Vegas. We zien wel...