Vandaag toch redelijk lang geslapen en na
een ontbijt op de kamer vertrokken we richting Glacier. We stopten nog even bij
een lokale scrapbookwinkel. Die zag er van buitenaf klein uit maar binnen bleek
hij heel groot te zijn. Wel veel ouder spul ook, maar ik vond toch een paar
leuke dingen. Ik kocht er onder andere twee berenstempels, nu maar hopen dat we
ook effectief beren te zien krijgen deze reis.
Na de scrapbookstop en het tanken (tank was
nog helemaal niet leeg, maar ik rij nooit meer een national park in met een
naftebak die niet vol is) reden we door naar West Glacier. We stopten bij het
bord van het nationaal park en namen een foto van ons.
Daarna reden we door
naar Apgar, naar het visitor center, maar daar was er nergens parkeerplaats te
bespeuren, dus we reden maar door zonder stempeltje te halen. We reden de Going
to the sun-road op en stopten een paar keer op zichtpunten. We stopten ook aan
de MacDonald Falls, waar een korte trail ons naar een brug overde rivier
bracht, waar je een mooi zicht had op de watervallen. Ze waren niet zo hoog,
maar wel mooi gekaderd in de omgeving.
En van toen af ging de weg omhoog.
Langsheen de weg heb je echt prachtige uitzichten over de Continental Divide.
Toen we bijna op het hoogste punt van de weg waren, Logan Pass, zag ik plots
iets wits de weg oversteken. Het bleek een mountain goat, dus even wat sneller
gas gegeven en bij het beestjes zelf (dat ondertussen hoog en droog boven de
weg stond) even gestopt (ik had geen achterliggers, dus ik kon dat ongestoord
doen) om toch wat foto’s te nemen. Het zijn echt prachtige dieren en ze zijn
niet zo gemakkelijk te spotten. Deze was ook het enige exemplaar dat wij
vandaag gezien hebben, op zijn kartonnen versie aan het visitor center na.
Daarna reden we verder door naar het visitor center van Logan Pass maar daar
was het ook enorm druk. Na twee toertjes rond de parking, en net op het punt
dat mamsie voorstelde dat zij zou uitstappen en de stempeltjes halen terwijl ik
verder rondjes reed, zagen we een vrij plekje en konden we Kurtje stallen. We
liepen het visitor center in. Voor het visitor center zagen we de Amerikaanse
en de Canadese vlag halfstok hangen. Dat hadden we nu al een paar dagen gezien
en ik vroeg aan een ranger wat de precieze reden was, want wij vonden het wat
lang voor oftewel Nice oftewel Baton Rouge. Bleek dat ze in Amerika de vlaggen
een week lang halfstok laten hangen voor Nice. Zouden ze in Frankrijk misschien
een week nationale rouw hebben afgekondigd? Aangezien we momenteel geen wifi
hebben, zijn we in (zalige) onwetendheid.
Ik ging mijn stempeltjes halen en de
stickers en daarna liepen we nog een rondje rond het visitor center, en ik kon
eindelijk een van mijn favoriete diertjes op de foto zetten, de grondeekhoorns.
Dat zijn toch zo’n schattige dieren. Deze was een flink fotomodel en poseerde
heel gewillig met een denneappel.
Na het bezoekje aan Logan Pas reden we
verder naar beneden. We parkeerden ons op een pull out en aten daar onze
picknick, met de kolosale bergen voor en achter ons. Je kan het slechter
treffen met je picknickplaats.
We reden steeds verder de going to the
sun-route af en hielden onze ogen open voor wildlife, maar het was geloof ik
nationale staking bij de wildlife. Toen we bij St Mary kwamen, besloot ik nog
even op te draaien naar Many Glaciers, die eigenlijk de andere richting uit was
van ons hotel, maar het was nog vroeg en we hadden nog ruim tijd voor een
uitstapje.
De weg naar Many Glaciers was een ‘beetje
hobbelig’ en op wat verdwaalde koeien na zagen we niks langs de kant. Toen we
aankwamen bij Many Glaciers zagen we enkele mensen en een ranger staan.
Blijkbaar was er een beer gespot, maar ze hadden al een kwartier niks meer
gezien van beweging, dus besloten wij ook verder te rijden. De zon zat echter
verkeerd om veel foto’s van het meer te maken, dus gaan we morgen eens teruggaan
in de voormiddag. Ik besloot nog even door te rijden naar Swiftcurrent Inn maar
we zagen geen bighorn sheep of ander wild. We besloten dan maar de terugweg aan
te vangen naar ons hotel.
Opeens zagen we op een pull out een heleboel mensen
staan (met grote camera’s gelijk de mamsie zegt) en dan weet je, der is iets te
zien. En inderdaad, nadat ik mijn auto had geparkeerd (mooi op de pull out,
goede punten van de ranger) zagen we een beer niet ver van de weg lopen. Een
mooie jonge beer die op een afstandje bleef van al dat volk. We volgden de beer
een tijdje en konden hem mooi fotograferen en filmen.
Nadat we genoeg foto’s genomen hadden reden
we verder. We reden het park uit, weken wat uit voor koeien op de weg en reden
door naar ons hotel. Plots moest ik enorm in de remmen voor een coyote die het
nodig vond de weg op te rennen. Ik was zo geschrokken dat ik zelfs geen foto’s
heb genomen van het beest.
We sloegen af op de MT49 die al slingerend
langs de afgrond naar ons hotel in East Glacier. Ik denk dat ik morgen toch
maar een andere weg neem, de mamsie was er precies toch niet zo’n fan van.
We vonden onze cottage al snel en gingen
nog wat inkopen doen voor ons ontbijt. In de bakkerij kreeg ik een ‘sample’ van
hun huckleberry ice cream. Die sample was evengroot als een halve bol ijs bij
ons. Maar wel heel lekker. We gingen eten in het restaurantje ernaast. Ik nam
een spinach salad met kip en frietjes. En nog een stukje huckleberry pie om mee
te nemen met verse whipped cream. Lekker maar zwaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten