We brachten de nacht door in een cabin bij Lake Placid. het was een kleine cabin, maar hij was wel heel leuk gelegen in een bosje, waardoor we 's ochtends bij het ontbijt het gezelschap kregen van een hele gulzige chipmunck en een spechtensoort die ook wel zin had in een stukje brood. De chipmunck was hilarisch, hij probeerde het wereldrecord te vestigen in het aantal broodkruimels in zijn mond stoppen. Beste matinee die we in jaren gezien hebben.
We reden via de Scenic Byways door de Adirondacks naar het zuiden. We passeerden verschillende meren en zagen plots een bordje staan, watch for crossing turtles. Schildpadden? Hier? Bleek het om een speciale soort te gaan die enkel hier in dit meer leefden en de weg liep dwars door het meer/moeras. We keken toch maar uit de doppen, maar zagen geen schildpadden, wel een hertje dat gelukkig mooi aan de kant stond van de weg.
Toen we over een brug over een meer reden, zagen we een watervliegtuigje. Aangezien ons mamsie gefascineerd is door alles wat vliegtuig is, zette ik me even aan de kant en ging ze foto's nemen. Ze raakte aan de babbel met een Amerikaanse dame wiens moeder en zoontje in het vliegtuig zaten.
We besloten te picknicken langs de weg en stopten bij een zichtpunt waar een picknickbanken stonden. We kregen gezelschap van enkele vriendelijke motards die erop stonden een foto van ons samen te nemen, waar we natuurlijk niet tegen protesteerden.
Een picknick in Amerika is geen picknick zonder een tafellakentje, en wij hadden het perfecte lakentje mee, onze driekleur. Ideaal van grootte, en ook al zijn de duivels niet meer in het WK, het kan nog altijd dienen.
We reden verder en kwamen stilaan uit de bergen in de meer bewoonde wereld terecht. Opeens zag ik een vervallen fabriekspand staan aan een kruising, natuurlijk toen ik net de kruising over was. Een streng verboden U-turn later kon ik me er parkeren. een beetje urbex op zijn tijd is nooit verloren. Het pand was evenwel goed afgeschermd en ik heb geen zin in confrontatie met de plaatselijke PD, waardoor ik braafjes buiten de hekkens bleef om te fotograferen.
We volgden onze route verder en werden vergezeld door treinen. Het was echt mamsies ideale dag, eerst vliegtuigjes, daarna treintjes. De wagonnekes bleven maar komen, dus ze gaf het tellen al snel op. Ben ik even blij dat we nooit voor de overweg staan als er zo'n trein moet passeren. Kan je gemakkelijk een uurtje kwijt zijn, denk ik zo.
We reden verder en lieten de interstate links liggen. We volgden de kleinere wegen en kwamen zo door Sharon Springs. Plots ging ik in de remmen, mamsie vroeg zich af wat ik nu weer had gezien. Een kleine wandeling terug leverde een prachtig oud sanatorium op, dat in vervallen staat was. Oja, de urbexer in mij was wakker geworden. Het ging echt om een compleet complex, inclusief tuin waar je zomaar in kon wandelen, maar de vele borden 'Keep Out!' en het feit dat het complex midden in een klein stadje lag, hielden me toch tegen. Er stonden informatieborden bij het pand, met daarop ook foto's van vroeger en hoe het er nu binnenin uitzag.
Toen we verder reden, het laatste stukje naar Horseheads, waar we overnachtten, dachten we dat het er qua urbex nu wel op zou zitten, maar in het laatste stadje dat we door reden, stopte ik ook nog even. Town of Johnstown leverde een oude kruidenier en een oud hotet (?) op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten